யோபு 41
1 ௧ “லிவியாதானை தூண்டிலைக்கொண்டு பிடிக்கமுடியுமோ? அதின் நாக்கை நீ விடுகிற கயிற்றினாலே பிடிக்கமுடியுமோ?
Tireras-tu Léviathan avec un hameçon, et lui serreras-tu la langue avec une corde?
Lui passeras-tu un jonc dans les narines, et lui perceras-tu la mâchoire avec un anneau?
T’adressera-t-il d’ardentes prières, te dira-t-il de douces paroles?
Fera-t-il une alliance avec toi, le prendras-tu toujours à ton service?
5 ௫ ஒரு குருவியுடன் விளையாடுகிறதுபோல், நீ அதனுடன் விளையாடி, அதை நீ உன் பெண்களுக்கு அருகில் கட்டிவைப்பாயோ?
Joueras-tu avec lui comme avec un passereau, l’attacheras-tu pour amuser tes filles?
Les pêcheurs associés en font-ils le commerce, le partagent-ils entre les marchands?
Cribleras-tu sa peau de dards, perceras-tu sa tête du harpon?
Essaie de mettre la main sur lui: souviens-toi du combat, et tu n’y reviendras plus.
Voici que le chasseur est trompé dans son attente; la vue du monstre suffit à le terrasser.
Nul n’est assez hardi pour provoquer Léviathan: qui donc oserait me résister en face?
11 ௧௧ தனக்குப் பதில்கொடுக்கப்படும்படி, முந்தி எனக்குக் கொடுத்தவன் யார்? வானத்தின் கீழுள்ளவைகள் எல்லாம் என்னுடையவைகள்.
Qui m’a obligé, pour que j’aie à lui rendre? Tout ce qui est sous le ciel est à moi.
12 ௧௨ அதின் உறுப்புகளும், அதின் வீரியமும், அதின் உடல் இசைவின் அழகும் இன்னதென்று நான் சொல்லாமல் மறைக்கமாட்டேன்.
Je ne veux pas taire ses membres, sa force, l’harmonie de sa structure.
13 ௧௩ அது மூடியிருக்கிற அதின் போர்வையைக் எடுக்கக்கூடியவன் யார்? அதின் இரண்டு தாடைகளின் நடுவே கடிவாளம் போடத்தக்கவன் யார்?
Qui jamais a soulevé le bord de sa cuirasse? Qui a franchi la double ligne de son râtelier?
Qui a ouvert les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
15 ௧௫ முத்திரைப் பதிப்புபோல அழுத்தங்கொண்டு அடர்த்தியாயிருக்கிற அதின் கேடகங்களின் அமைப்பு மகா சிறப்பாயிருக்கிறது.
Superbes sont les lignes de ses écailles, comme des sceaux étroitement serrés.
Chacune touche sa voisine; un souffle ne passerait pas entre elles.
Elles adhèrent l’une à l’autre, elles sont jointes et ne sauraient se séparer.
Ses éternuements font jaillir la lumière, ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.
Des flammes jaillissent de sa gueule, il s’en échappe des étincelles de feu.
20 ௨0 கொதிக்கிற சட்டியிலும் கொப்பரையிலும் இருந்து புறப்படுகிறதுபோல, அதின் மூக்கிலிருந்து புகை புறப்படும்.
Une fumée sort de ses narines, comme d’une chaudière ardente et bouillante.
Son souffle allume les charbons, de sa bouche s’élance la flamme.
Dans son cou réside la force, devant lui bondit l’épouvante.
Les muscles de sa chair tiennent ensemble; fondus sur lui, inébranlables.
Son cœur est dur comme la pierre, dur comme la meule inférieure.
Quand il se lève, les plus braves ont peur, l’épouvante les fait défaillir.
Qu’on l’attaque avec l’épée, l’épée ne résiste pas, ni la lance, ni le javelot, ni la flèche.
Il tient le fer pour de la paille, l’airain comme un bois vermoulu.
La fille de l’arc ne le fait pas fuir, les pierres de la fronde sont pour lui un fétu;
la massue, un brin de chaume; il se rit du fracas des piques.
30 ௩0 அதின் கீழாகக் கூர்மையான கற்கள் கிடந்தாலும், அது சேற்றின்மேல் ஓடுகிறதுபோல கூர்மையான அவைகளின்மேலும் ஓடும்.
Sous son ventre sont des tessons aigus: on dirait une herse qu’il étend sur le limon.
Il fait bouillonner l’abîme comme une chaudière, il fait de la mer un vase de parfums.
Il laisse après lui un sillage de lumière, on dirait que l’abîme a des cheveux blancs.
Il n’a pas son égal sur la terre, il a été créé pour ne rien craindre.
34 ௩௪ அது மேட்டிமையானதையெல்லாம் அற்பமாக நினைக்கிறது; அது அகங்காரமுள்ள உயிரினங்களுக்கெல்லாம் ராஜாவாக இருக்கிறது” என்றார்.
Il regarde en face tout ce qui est élevé, il est le roi des plus fiers animaux.
