யோபு 39
Kjenner du tiden når stengjetene føder, og gir du akt på hindenes veer?
Teller du månedene til de skal bære, og vet du tiden når de føder?
De bøier sig, føder sine unger og blir fri for sine smerter.
Deres unger blir kraftige og vokser op ute på marken; de løper bort og kommer ikke tilbake til dem.
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Hvem har gitt villeslet dets frihet, hvem løste dets bånd,
det som jeg gav ørkenen til hus og saltmoen til bolig?
Det ler av byens ståk og styr; driverens skjenn slipper det å høre.
Hvad det leter op på fjellene, er dets beite, og det søker efter hvert grønt strå.
Har vel villoksen lyst til å tjene dig? Vil den bli natten over ved din krybbe?
Kan du binde villoksen med rep til furen? Vil den harve dalene efter dig?
Kan du stole på den, fordi dens kraft er så stor, og kan du overlate den ditt arbeid?
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Kan du lite på at den fører din grøde hjem, og at den samler den til din treskeplass?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
Strutsen flakser lystig med vingene; men viser dens vinger og fjær moderkjærlighet?
Nei, den overlater sine egg til jorden og lar dem opvarmes i sanden,
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
og den glemmer at en fot kan klemme dem itu, og markens ville dyr trå dem i stykker.
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
Den er hård mot sine unger, som om de ikke var dens egne; den er ikke redd for at dens møie skal være spilt.
For Gud nektet den visdom og gav den ingen forstand.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
Men når den flakser i været, ler den av hesten og dens rytter.
Gir du hesten styrke? Klær du dens hals med bevrende man?
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Lar du den springe som gresshoppen? Dens stolte fnysen er forferdelig.
Den skraper i jorden og gleder sig ved sin kraft; så farer den frem mot væbnede skarer.
Den ler av frykten og forferdes ikke, og den vender ikke om for sverd.
Over den klirrer koggeret, blinkende spyd og lanse.
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
Med styr og ståk river den jorden op, og den lar sig ikke stagge når krigsluren lyder.
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
Hver gang luren lyder, sier den: Hui! Og langt borte værer den striden, høvedsmenns tordenrøst og hærskrik.
Skyldes det din forstand at høken svinger sig op og breder ut sine vinger mot Syden?
Er det på ditt bud at ørnen flyver så høit, og at den bygger sitt rede oppe i høiden?
Den bor på berget og har nattely der, på tind og nut.
Derfra speider den efter føde; langt bort skuer dens øine.
Dens unger drikker blod, og hvor der er lik, der er den.
