யோபு 39
Sai tu quando le capre selvagge delle rocce figliano? Hai tu osservato quando le cerve partoriscono?
Conti tu i mesi della lor pregnanza e sai tu il momento in cui debbono sgravarsi?
S’accosciano, fanno i lor piccini, e son tosto liberate dalle loro doglie;
i lor piccini si fanno forti, crescono all’aperto, se ne vanno, e non tornan più alle madri.
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Chi manda libero l’onàgro, e chi scioglie i legami all’asino salvatico,
al quale ho dato per dimora il deserto, e la terra salata per abitazione?
Egli si beffa del frastuono della città, e non ode grida di padrone.
Batte le montagne della sua pastura, e va in traccia d’ogni filo di verde.
Il bufalo vorrà egli servirti o passar la notte presso alla tua mangiatoia?
Legherai tu il bufalo con una corda perché faccia il solco? erpicherà egli le valli dietro a te?
Ti fiderai di lui perché la sua forza è grande? Lascerai a lui il tuo lavoro?
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Conterai su lui perché ti porti a casa la raccolta e ti ammonti il grano sull’aia?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
Lo struzzo batte allegramente l’ali; ma le penne e le piume di lui son esse pietose?
No, poich’egli abbandona sulla terra le proprie uova e le lascia scaldar sopra la sabbia.
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
Egli dimentica che un piede le potrà schiacciare, e che le bestie dei campi le potran calpestare.
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
Tratta duramente i suoi piccini, quasi non fosser suoi; la sua fatica sarà vana, ma ciò non lo turba,
ché Iddio l’ha privato di sapienza, e non gli ha impartito intelligenza.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
Ma quando si leva e piglia lo slancio, si beffa del cavallo e di chi lo cavalca.
Sei tu che dài al cavallo il coraggio? che gli vesti il collo d’una fremente criniera?
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Sei tu che lo fai saltar come la locusta? Il fiero suo nitrito incute spavento.
Raspa la terra nella valle ed esulta della sua forza; si slancia incontro alle armi.
Della paura si ride, non trema, non indietreggia davanti alla spada.
Gli risuona addosso il turcasso, la folgorante lancia e il dardo.
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
Con fremente furia divora la terra. Non sta più fermo quando suona la tromba.
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
Com’ode lo squillo, dice: Aha! e fiuta da lontano la battaglia, la voce tonante dei capi, e il grido di guerra.
E’ l’intelligenza tua che allo sparviere fa spiccare il volo e spiegar l’ali verso mezzogiorno?
E’ forse al tuo comando che l’aquila si leva in alto e fa il suo nido nei luoghi elevati?
Abita nelle rocce e vi pernotta; sta sulla punta delle rupi, sulle vette scoscese;
di là spia la preda, e i suoi occhi miran lontano.
I suoi piccini s’abbeveran di sangue, e dove son de’ corpi morti, ivi ella si trova”.
