யோபு 39
Knowest thou the season when the Wild Goats of the crags beget? The bringing forth of the hinds, canst thou observe?
Canst thou count the months they fulfil? Or knowest thou the time when they give birth?
They kneel down, their young, they bring forth; their pains, they throw off;
Their young become strong, they grow up in the open field, they go out, and return not unto them.
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Who hath sent forth the Wild Ass free? And, the bands of the swift-runner, who hath loosed?
Whose house I have made the waste plain, and his dwellings, the land of salt:
He laugheth at the throng of the city, The shoutings of the driver, he heareth not;
He espieth the mountains, his pasture-ground, and, after every green thing, maketh search.
Will the Wild-Ox be pleased to be thy servant? or lodge for the night by thy crib?
Canst thou bind the wild-ox, so that—with the ridge—shall run his cord? Or will he harrow the furrows after thee?
Wilt thou trust in him, because of the greatness of his strength? Wilt thou leave unto him thy toil?
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Wilt thou put faith in him, that he will bring back thy seed? and that, corn for thy threshing-floor, he will gather?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
The wing of the Ostrich that waveth itself joyfully, Is it the pinion of lovingkindness or the plumage?
For she leaveth—to the earth—her eggs, and, on the dust, she letteth them be warmed;
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
And hath forgotten, that, a foot, may crush them, —or, the wild beast, tread on them!
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
Dealing hardly with her young, as none-of-hers, In vain, her labour, without dread.
For GOD hath suffered her to forget wisdom, and given her no share in understanding.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
What time, on high, she vibrateth her wings, she laugheth at the horse and his rider.
Couldst thou give—to the Horse—strength? Couldst thou clothe his neck with the quivering mane?
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Couldst thou cause him to leap like a locust? The majesty of his snort, is a terror!
He diggeth into the plain, and rejoiceth in vigour, he goeth forth to meet armour;
He laugheth at dread, and is not dismayed, neither turneth he back, from the face of the sword;
Against him, whiz [the arrows of] the quiver, the flashing head of spear and javelin;
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
With stamping and rage, he drinketh up the ground, —he will not stand still when the horn soundeth;
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
As oft as the horn soundeth, he saith, Aha! And, from afar, he scenteth the battle, —the thunder of commanders and the war-cry.
Is it, by thine understanding, that the Bird of Passage betaketh him to his pinions? spreadeth out his wings to the south?
Or, at thy bidding, that the Eagle mounteth, and that he setteth on high his nest?
The crag, he inhabiteth, and so lodgeth himself, on the tooth of the crag, and high fort;
From thence, he searcheth out food, far away, his eyes do pierce;
And, his young brood, suck up blood, and, where the slain are, there, is he.
