யோபு 39
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? Or canst thou observe when the hinds are in labor?
Canst thou number the months they fulfill, And know the season when they bring forth?
They bow themselves; they bring forth their young; They cast forth their pains.
Their young ones are strong; they grow up in the fields; They go away, and return not to them.
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Who hath sent forth the wild ass free? Who hath loosed the bands of the wild ass,
To whom I have given the wilderness for his house, And the barren land for his dwelling-place?
He scorneth the tumult of the city, And heedeth not the shouting of the driver;
The range of the mountains is his pasture; He seeketh after every green thing,
Will the wild-ox consent to serve thee? Will he pass the night at thy crib?
Canst thou bind the wild-ox with the harness to the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
Wilt thou rely upon him because his strength is great, And commit to him thy labor?
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Wilt thou trust him to bring home thy grain, And gather in thy harvest?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
The wing of the ostrich moveth joyfully; But is it with loving pinion and feathers?
Nay, she layeth her eggs on the ground; She warmeth them in the dust,
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
And forgetteth that the foot may crush them, And that the wild beast may break them.
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
She is cruel to her young, as if they were not hers; Her labor is in vain, yet she feareth not;
Because God hath denied her wisdom, And hath not given her understanding.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
Yet when she lasheth herself up on high, She laugheth at the horse and his rider.
Hast thou given the horse strength? Hast thou clothed his neck with his trembling mane?
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Hast thou taught him to bound like the locust? How majestic his snorting! how terrible!
He paweth in the valley; he exulteth in his strength, And rusheth into the midst of arms.
He laugheth at fear; he trembleth not, And turneth not back from the sword.
Against him rattle the quiver, The flaming spear, and the lance.
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
With rage and fury he devoureth the ground; He will not believe that the trumpet soundeth.
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
At every blast of the trumpet, he saith, Aha! And snuffeth the battle afar off, —The thunder of the captains, and the war-shout.
Is it by thy wisdom that the hawk flieth, And spreadeth his wings toward the south?
Doth the eagle soar at thy command, And build his nest on high?
He dwelleth and lodgeth upon the rock, Upon the peak of the rock, and the stronghold.
From thence he spieth out prey; His eyes discern it from afar.
His young ones suck up blood; And where the slain are, there is he.
