யோபு 39
Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? [Or] canst thou mark when the hinds do calve?
Canst thou number the months that they fulfil? Or knowest thou the time when they bring forth?
They bow themselves, they bring forth their young, They cast out their pains.
Their young ones become strong, they grow up in the open field; They go forth, and return not again.
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Who hath sent out the wild ass free? Or who hath loosed the bonds of the swift ass,
Whose home I have made the wilderness, And the salt land his dwelling-place?
He scorneth the tumult of the city, Neither heareth he the shoutings of the driver.
The range of the mountains is his pasture, And he searcheth after every green thing.
Will the wild-ox be content to serve thee? Or will he abide by thy crib?
Canst thou bind the wild-ox with his band in the furrow? Or will he harrow the valleys after thee?
Wilt thou trust him, because his strength is great? Or wilt thou leave to him thy labor?
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Wilt thou confide in him, that he will bring home thy seed, And gather [the grain] of thy threshing-floor?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
The wings of the ostrich wave proudly; [But] are they the pinions and plumage of love?
For she leaveth her eggs on the earth, And warmeth them in the dust,
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
And forgetteth that the foot may crush them, Or that the wild beast may trample them.
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
She dealeth hardly with her young ones, as if they were not hers: Though her labor be in vain, [she is] without fear;
Because God hath deprived her of wisdom, Neither hath he imparted to her understanding.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
What time she lifteth up herself on high, She scorneth the horse and his rider.
Hast thou given the horse [his] might? Hast thou clothed his neck with the quivering mane?
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Hast thou made him to leap as a locust? The glory of his snorting is terrible.
He paweth in the valley, and rejoiceth in his strength: He goeth out to meet the armed men.
He mocketh at fear, and is not dismayed; Neither turneth he back from the sword.
The quiver rattleth against him, The flashing spear and the javelin.
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
He swalloweth the ground with fierceness and rage; Neither believeth he that it is the voice of the trumpet.
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
As oft as the trumpet [soundeth] he saith, Aha! And he smelleth the battle afar off, The thunder of the captains, and the shouting.
Is it by thy wisdom that the hawk soareth, [And] stretcheth her wings toward the south?
Is it at thy command that the eagle mounteth up, And maketh her nest on high?
On the cliff she dwelleth, and maketh her home, Upon the point of the cliff, and the stronghold.
From thence she spieth out the prey; Her eyes behold it afar off.
Her young ones also suck up blood: And where the slain are, there is she.
