யோபு 39
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 ௫ காட்டுக்கழுதையைத் தன் விருப்பத்திற்கு சுற்றித்திரிய வைத்தவர் யார்? அந்தக் காட்டுக்கழுதையின் கட்டுகளை அவிழ்த்தவர் யார்?
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 ௧௨ உன் தானியத்தை அது உன்வீட்டில் கொண்டுவந்து, உன் களஞ்சியத்தில் சேர்க்கும் என்று நீ அதை நம்புவாயோ?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 ௧௩ தீக்குருவிகள் தங்கள் இறக்கைகளை அடித்து ஓடுகிற ஓட்டம், நாரை தன் இறக்கைகளாலும் இறகுகளாலும் பறக்கிறதற்குச் சமானமல்லவோ?
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 ௧௫ காலால் மிதிபட்டு உடைந்துபோகும் என்பதையும், காட்டுமிருகங்கள் அவைகளை மிதித்துவிடும் என்பதையும் நினைக்கிறதில்லை.
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 ௧௬ அது தன் குஞ்சுகள் தன்னுடையது அல்ல என்பதுபோல அவைகளைப் பாதுகாக்காத கடினகுணமுள்ளதாயிருக்கும்; அவைகளுக்காக அதற்குக் கவலையில்லாததினால் அது பட்ட வருத்தம் வீணாகும்.
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 ௧௮ அது இறக்கை விரித்து எழும்பும்போது, குதிரையையும் அதின்மேல் ஏறியிருக்கிறவனையும் அலட்சியம் செய்யும்.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 ௨0 ஒரு வெட்டுக்கிளியை மிரட்டுகிறதுபோல அதை மிரட்டுவாயோ? அதினுடைய மூக்கின் கனைப்பு பயங்கரமாயிருக்கிறது.
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 ௨௪ கர்வமும் மூர்க்கமும்கொண்டு தரையை விழுங்கிவிடுகிறதுபோல நினைத்து, எக்காளத்தின் சத்தத்திற்கு பயப்படாமல் பாயும்.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 ௨௫ எக்காளம் தொனிக்கும்போது அது நிகியென்று கனைக்கும்; யுத்தத்தையும், படைத்தலைவரின் ஆர்ப்பரிப்பையும், சேனைகளின் ஆரவாரத்தையும் தூரத்திலிருந்து மோப்பம்பிடிக்கும்.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
