யோபு 3
Потом отвори уста своја Јов и стаде клети дан свој.
И проговоривши Јов рече:
Не било дана у који се родих, и ноћи у којој рекоше: Роди се детић!
4 ௪ அந்த நாள் இருளாக்கப்படுவதாக; தேவன் உயரத்திலிருந்து அதை விசாரிக்காமலும், வெளிச்சம் அதின்மேல் பிரகாசிக்காமலும்,
Био тај дан тама, не гледао га Бог озго, и не осветљавала га светлост!
5 ௫ கடுமையான இருளும் மரண இருளும் அதைக் கறைப்படுத்தி, கருமேகம் அதை மூடி, மந்தாரநாளின் பயங்கரங்கள் அதை பயமுறுத்துவதாக.
Мрак га запрзнио и сен смртни, облак га обастирао, био страшан као најгори дани!
6 ௬ அந்த இரவை இருள் பிடிப்பதாக; வருடத்தின் நாட்களில் அது சந்தோஷப்படுகிற நாளாக இராமலும் மாதக்கணக்கிலே அது வராமலும் போவதாக.
Ноћ ону освојила тама, не радовала се међу данима годишњим, не бројала се у месеце!
Гле, ноћ она била пуста, певања не било у њој!
Клели је који куну дане, који су готови пробудити крокодила!
9 ௯ அதின் மறையும் காலத்தில் தோன்றிய நட்சத்திரங்கள் இருண்டு, அது எதிர்பார்த்திருந்த வெளிச்சம் தோன்றாமலும், விடியற்காலத்து வெளுப்பை அது பார்க்காமலும் இருப்பதாக.
Потамнеле звезде у сумрачје њено, чекала видело и не дочекала га, и не видела зори трепавица;
10 ௧0 நான் இருந்த கர்ப்பத்தின் வாசலை அது அடைக்காமலும், என் கண்கள் காண்கிற வருத்தத்தை மறைத்துவிடாமலும் இருந்ததே.
Што ми није затворила врата од утробе и није сакрила муку од мојих очију.
Зашто не умрех у утроби? Не издахнух излазећи из утробе?
Зашто ме прихватише кољена? Зашто сисе, да сем?
Јер бих сада лежао и почивао; спавао бих, и био бих миран,
С царевима и саветницима земаљским, који зидаше себи пустолине,
15 ௧௫ அல்லது, பொன்னை உடையவர்களும், தங்கள் வீடுகளை வெள்ளியினால் நிரப்பினவர்களுமான பிரபுக்களுடன் நான் இப்பொழுது தூங்கி இளைப்பாறுவேனே.
Или с кнезовима, који имаше злата, и куће своје пунише сребра.
16 ௧௬ அல்லது, வெளிப்படாத வளர்ச்சியடையாத கருவைப்போலவும், வெளிச்சத்தைப் பார்க்காத குழந்தைகளைப்போலவும் இருப்பேனே.
Или зашто не бих као недоношче сакривено, као дете које не угледа видела?
17 ௧௭ துன்மார்க்கருடைய தொந்தரவு அங்கே ஓய்ந்திருக்கிறது; பெலனற்று சோர்ந்து போனவர்கள் அங்கே இளைப்பாறுகிறார்கள்.
Онде безбожници престају досађивати, и онде почивају изнемогли,
18 ௧௮ சிறைப்பட்டிருந்தவர்கள் அங்கே ஏகமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்; ஒடுக்குகிறவனுடைய சத்தம் அங்கே கேட்கப்படுகிறதில்லை.
И сужњи се одмарају и не чују глас настојников.
Мали и велики онде је, и роб слободан од свог господара.
20 ௨0 மரணத்திற்கு ஆசையாகக் காத்திருந்து, புதையலைத் தேடுகிறதுபோல அதைத் தேடியும் அடையாமற்போகிறவர்களும்,
Зашто се даје видело невољнику и живот онима који су тужног срца,
Који чекају смрт а ње нема, и траже је већма него закопано благо,
22 ௨௨ அதற்காகச் சந்தோஷப்படுகிற பாக்கியம் இல்லாதவராகிய இவர்களுக்கு வெளிச்சமும், மனவருத்தமும் உள்ள இவர்களுக்கு உயிர் கொடுக்கப்படுகிறதினால் பலன் என்ன?
Који играју од радости и веселе се кад нађу гроб?
Човеку, коме је пут сакривен и ког је Бог затворио одсвуда?
24 ௨௪ என் சாப்பாட்டுக்கு முன்னே எனக்குப் பெருமூச்சு உண்டாகிறது; என் கதறுதல் வெள்ளம்போல் புரண்டுபோகிறது.
Јер пре јела мог долази уздах мој, и као вода разлива се јаук мој.
Јер чега се бојах дође на мене, и чега се страшах задеси ме.
Не почивах нити имах мира нити се одмарах, и опет дође страхота.
