யோபு 3
After this, Job opened his mouth and cursed the day he was born.
He said,
“May the day on which I was born perish, the night that said, 'A boy has been conceived.'
4 ௪ அந்த நாள் இருளாக்கப்படுவதாக; தேவன் உயரத்திலிருந்து அதை விசாரிக்காமலும், வெளிச்சம் அதின்மேல் பிரகாசிக்காமலும்,
May that day be dark; may not God from above call it to mind, neither may the sun shine on it.
5 ௫ கடுமையான இருளும் மரண இருளும் அதைக் கறைப்படுத்தி, கருமேகம் அதை மூடி, மந்தாரநாளின் பயங்கரங்கள் அதை பயமுறுத்துவதாக.
May darkness and the shadow of death claim it for their own. May a cloud live over it; may everything that makes the day black truly terrify it.
6 ௬ அந்த இரவை இருள் பிடிப்பதாக; வருடத்தின் நாட்களில் அது சந்தோஷப்படுகிற நாளாக இராமலும் மாதக்கணக்கிலே அது வராமலும் போவதாக.
As for that night, may thick darkness seize it. May it not rejoice among the days of the year; may it not come into the number of the months.
See, may that night be barren; may no joyful voice come into it.
May they curse that day, those who know how to wake up Leviathan.
9 ௯ அதின் மறையும் காலத்தில் தோன்றிய நட்சத்திரங்கள் இருண்டு, அது எதிர்பார்த்திருந்த வெளிச்சம் தோன்றாமலும், விடியற்காலத்து வெளுப்பை அது பார்க்காமலும் இருப்பதாக.
May the stars of that day's dawn be dark. May that day look for light, but find none; neither may it see the eyelids of the dawn,
10 ௧0 நான் இருந்த கர்ப்பத்தின் வாசலை அது அடைக்காமலும், என் கண்கள் காண்கிற வருத்தத்தை மறைத்துவிடாமலும் இருந்ததே.
because it did not shut up the doors of my mother's womb, and because it did not hide trouble from my eyes.
Why did I not die when I came out from the womb? Why did I not give up my spirit when my mother bore me?
Why did her knees welcome me? Why did her breasts receive me so that I should suck?
For now I would have been lying down quietly. I would have slept and been at rest
with kings and counselors of the earth, who built up tombs for themselves that are now in ruins.
15 ௧௫ அல்லது, பொன்னை உடையவர்களும், தங்கள் வீடுகளை வெள்ளியினால் நிரப்பினவர்களுமான பிரபுக்களுடன் நான் இப்பொழுது தூங்கி இளைப்பாறுவேனே.
Or I would have been lying with princes who once had gold, who had filled their houses with silver.
16 ௧௬ அல்லது, வெளிப்படாத வளர்ச்சியடையாத கருவைப்போலவும், வெளிச்சத்தைப் பார்க்காத குழந்தைகளைப்போலவும் இருப்பேனே.
Or perhaps I would have been stillborn, like infants that never see the light.
17 ௧௭ துன்மார்க்கருடைய தொந்தரவு அங்கே ஓய்ந்திருக்கிறது; பெலனற்று சோர்ந்து போனவர்கள் அங்கே இளைப்பாறுகிறார்கள்.
There the wicked cease from trouble; there the weary are at rest.
18 ௧௮ சிறைப்பட்டிருந்தவர்கள் அங்கே ஏகமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்; ஒடுக்குகிறவனுடைய சத்தம் அங்கே கேட்கப்படுகிறதில்லை.
There the prisoners are at ease together; they do not hear the voice of the slave driver.
Both small and great people are there; the servant is free from his master there.
20 ௨0 மரணத்திற்கு ஆசையாகக் காத்திருந்து, புதையலைத் தேடுகிறதுபோல அதைத் தேடியும் அடையாமற்போகிறவர்களும்,
Why is light given to him who is in misery? Why is life given to the one who is bitter in soul,
to one who longs for death without it coming; to one who digs for death more than for hidden treasure?
22 ௨௨ அதற்காகச் சந்தோஷப்படுகிற பாக்கியம் இல்லாதவராகிய இவர்களுக்கு வெளிச்சமும், மனவருத்தமும் உள்ள இவர்களுக்கு உயிர் கொடுக்கப்படுகிறதினால் பலன் என்ன?
Why is light given to one who rejoices very much and is glad when he finds the grave?
Why is light given to a man whose way is hidden, a man whom God has hedged in?
24 ௨௪ என் சாப்பாட்டுக்கு முன்னே எனக்குப் பெருமூச்சு உண்டாகிறது; என் கதறுதல் வெள்ளம்போல் புரண்டுபோகிறது.
For my sighing happens instead of eating; my groaning is poured out like water.
For the thing that I feared has come on me; what I was afraid of has come to me.
I am not at ease, I am not quiet, and I have no rest; trouble comes instead.”
