யோபு 3
After this, opened Job his mouth, and cursed his day.
So then Job began, and said:
Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!
4 ௪ அந்த நாள் இருளாக்கப்படுவதாக; தேவன் உயரத்திலிருந்து அதை விசாரிக்காமலும், வெளிச்சம் அதின்மேல் பிரகாசிக்காமலும்,
That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:
5 ௫ கடுமையான இருளும் மரண இருளும் அதைக் கறைப்படுத்தி, கருமேகம் அதை மூடி, மந்தாரநாளின் பயங்கரங்கள் அதை பயமுறுத்துவதாக.
Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:
6 ௬ அந்த இரவை இருள் பிடிப்பதாக; வருடத்தின் நாட்களில் அது சந்தோஷப்படுகிற நாளாக இராமலும் மாதக்கணக்கிலே அது வராமலும் போவதாக.
That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.
Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:
Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:
9 ௯ அதின் மறையும் காலத்தில் தோன்றிய நட்சத்திரங்கள் இருண்டு, அது எதிர்பார்த்திருந்த வெளிச்சம் தோன்றாமலும், விடியற்காலத்து வெளுப்பை அது பார்க்காமலும் இருப்பதாக.
Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:
10 ௧0 நான் இருந்த கர்ப்பத்தின் வாசலை அது அடைக்காமலும், என் கண்கள் காண்கிற வருத்தத்தை மறைத்துவிடாமலும் இருந்ததே.
Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.
Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?
For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?
Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:
With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:
15 ௧௫ அல்லது, பொன்னை உடையவர்களும், தங்கள் வீடுகளை வெள்ளியினால் நிரப்பினவர்களுமான பிரபுக்களுடன் நான் இப்பொழுது தூங்கி இளைப்பாறுவேனே.
Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:
16 ௧௬ அல்லது, வெளிப்படாத வளர்ச்சியடையாத கருவைப்போலவும், வெளிச்சத்தைப் பார்க்காத குழந்தைகளைப்போலவும் இருப்பேனே.
Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:
17 ௧௭ துன்மார்க்கருடைய தொந்தரவு அங்கே ஓய்ந்திருக்கிறது; பெலனற்று சோர்ந்து போனவர்கள் அங்கே இளைப்பாறுகிறார்கள்.
There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:
18 ௧௮ சிறைப்பட்டிருந்தவர்கள் அங்கே ஏகமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்; ஒடுக்குகிறவனுடைய சத்தம் அங்கே கேட்கப்படுகிறதில்லை.
At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:
Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.
20 ௨0 மரணத்திற்கு ஆசையாகக் காத்திருந்து, புதையலைத் தேடுகிறதுபோல அதைத் தேடியும் அடையாமற்போகிறவர்களும்,
Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—
Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:
22 ௨௨ அதற்காகச் சந்தோஷப்படுகிற பாக்கியம் இல்லாதவராகிய இவர்களுக்கு வெளிச்சமும், மனவருத்தமும் உள்ள இவர்களுக்கு உயிர் கொடுக்கப்படுகிறதினால் பலன் என்ன?
Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:
To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?
24 ௨௪ என் சாப்பாட்டுக்கு முன்னே எனக்குப் பெருமூச்சு உண்டாகிறது; என் கதறுதல் வெள்ளம்போல் புரண்டுபோகிறது.
For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:
For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.
I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!
