யோபு 3
At length Job opened his mouth, and cursed the day of his birth.
And Job spake and said:
Perish the day in which I was born, and the night which said, “A man-child is conceived!”
4 ௪ அந்த நாள் இருளாக்கப்படுவதாக; தேவன் உயரத்திலிருந்து அதை விசாரிக்காமலும், வெளிச்சம் அதின்மேல் பிரகாசிக்காமலும்,
Let that day be darkness; Let not God seek it from above; Yea, let not the light shine upon it!
5 ௫ கடுமையான இருளும் மரண இருளும் அதைக் கறைப்படுத்தி, கருமேகம் அதை மூடி, மந்தாரநாளின் பயங்கரங்கள் அதை பயமுறுத்துவதாக.
Let darkness and the shadow of death redeem it; Let a cloud dwell upon it; Let whatever darkeneth the day terrify it!
6 ௬ அந்த இரவை இருள் பிடிப்பதாக; வருடத்தின் நாட்களில் அது சந்தோஷப்படுகிற நாளாக இராமலும் மாதக்கணக்கிலே அது வராமலும் போவதாக.
As for that night, let darkness seize upon it; Let it not rejoice among the days of the year; Let it not come into the number of the months!
O let that night be unfruitful! Let there be in it no voice of joy;
Let them that curse the day curse it, Who are skilful to stir up the leviathan!
9 ௯ அதின் மறையும் காலத்தில் தோன்றிய நட்சத்திரங்கள் இருண்டு, அது எதிர்பார்த்திருந்த வெளிச்சம் தோன்றாமலும், விடியற்காலத்து வெளுப்பை அது பார்க்காமலும் இருப்பதாக.
Let the stars of its twilight be darkened; Let it long for light, and have none; Neither let it see the eyelashes of the morning!
10 ௧0 நான் இருந்த கர்ப்பத்தின் வாசலை அது அடைக்காமலும், என் கண்கள் காண்கிற வருத்தத்தை மறைத்துவிடாமலும் இருந்ததே.
Because it shut not up the doors of my mother's womb, And hid not trouble from mine eyes.
Why died I not at my birth? Why did I not expire when I came forth from the womb?
Why did the knees receive me, And why the breasts, that I might suck?
For now should I lie down and be quiet; I should sleep; then should I be at rest,
With kings and counsellors of the earth, Who built up for themselves—ruins!
15 ௧௫ அல்லது, பொன்னை உடையவர்களும், தங்கள் வீடுகளை வெள்ளியினால் நிரப்பினவர்களுமான பிரபுக்களுடன் நான் இப்பொழுது தூங்கி இளைப்பாறுவேனே.
Or with princes that had gold, And filled their houses with silver;
16 ௧௬ அல்லது, வெளிப்படாத வளர்ச்சியடையாத கருவைப்போலவும், வெளிச்சத்தைப் பார்க்காத குழந்தைகளைப்போலவும் இருப்பேனே.
Or, as a hidden untimely birth, I had perished; As infants which never saw the light.
17 ௧௭ துன்மார்க்கருடைய தொந்தரவு அங்கே ஓய்ந்திருக்கிறது; பெலனற்று சோர்ந்து போனவர்கள் அங்கே இளைப்பாறுகிறார்கள்.
There the wicked cease from troubling; There the weary are at rest.
18 ௧௮ சிறைப்பட்டிருந்தவர்கள் அங்கே ஏகமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்; ஒடுக்குகிறவனுடைய சத்தம் அங்கே கேட்கப்படுகிறதில்லை.
There the prisoners rest together; They hear not the voice of the oppressor.
The small and the great are there, And the servant is free from his master.
20 ௨0 மரணத்திற்கு ஆசையாகக் காத்திருந்து, புதையலைத் தேடுகிறதுபோல அதைத் தேடியும் அடையாமற்போகிறவர்களும்,
Why giveth He light to him that is in misery, And life to the bitter in soul,
Who long for death, and it cometh not, And dig for it more than for hid treasures;
22 ௨௨ அதற்காகச் சந்தோஷப்படுகிற பாக்கியம் இல்லாதவராகிய இவர்களுக்கு வெளிச்சமும், மனவருத்தமும் உள்ள இவர்களுக்கு உயிர் கொடுக்கப்படுகிறதினால் பலன் என்ன?
Who rejoice exceedingly, Yea, exult, when they can find a grave?
Why is light given to a man from whom the way is hid, And whom God hath hedged in?
24 ௨௪ என் சாப்பாட்டுக்கு முன்னே எனக்குப் பெருமூச்சு உண்டாகிறது; என் கதறுதல் வெள்ளம்போல் புரண்டுபோகிறது.
For my sighing cometh before I eat, And my groans are poured out like water.
For that which I dread overtaketh me; That at which I shudder cometh upon me.
I have no peace, nor quiet, nor respite: Misery cometh upon me continually.
