யோபு 3
Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,
og Job tog til Orde og sagde:
Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«
4 ௪ அந்த நாள் இருளாக்கப்படுவதாக; தேவன் உயரத்திலிருந்து அதை விசாரிக்காமலும், வெளிச்சம் அதின்மேல் பிரகாசிக்காமலும்,
Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!
5 ௫ கடுமையான இருளும் மரண இருளும் அதைக் கறைப்படுத்தி, கருமேகம் அதை மூடி, மந்தாரநாளின் பயங்கரங்கள் அதை பயமுறுத்துவதாக.
Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!
6 ௬ அந்த இரவை இருள் பிடிப்பதாக; வருடத்தின் நாட்களில் அது சந்தோஷப்படுகிற நாளாக இராமலும் மாதக்கணக்கிலே அது வராமலும் போவதாக.
Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!
Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!
De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;
9 ௯ அதின் மறையும் காலத்தில் தோன்றிய நட்சத்திரங்கள் இருண்டு, அது எதிர்பார்த்திருந்த வெளிச்சம் தோன்றாமலும், விடியற்காலத்து வெளுப்பை அது பார்க்காமலும் இருப்பதாக.
dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,
10 ௧0 நான் இருந்த கர்ப்பத்தின் வாசலை அது அடைக்காமலும், என் கண்கள் காண்கிற வருத்தத்தை மறைத்துவிடாமலும் இருந்ததே.
fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!
Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?
Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?
Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred
blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,
15 ௧௫ அல்லது, பொன்னை உடையவர்களும், தங்கள் வீடுகளை வெள்ளியினால் நிரப்பினவர்களுமான பிரபுக்களுடன் நான் இப்பொழுது தூங்கி இளைப்பாறுவேனே.
blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.
16 ௧௬ அல்லது, வெளிப்படாத வளர்ச்சியடையாத கருவைப்போலவும், வெளிச்சத்தைப் பார்க்காத குழந்தைகளைப்போலவும் இருப்பேனே.
Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!
17 ௧௭ துன்மார்க்கருடைய தொந்தரவு அங்கே ஓய்ந்திருக்கிறது; பெலனற்று சோர்ந்து போனவர்கள் அங்கே இளைப்பாறுகிறார்கள்.
Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,
18 ௧௮ சிறைப்பட்டிருந்தவர்கள் அங்கே ஏகமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள்; ஒடுக்குகிறவனுடைய சத்தம் அங்கே கேட்கப்படுகிறதில்லை.
alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;
smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.
20 ௨0 மரணத்திற்கு ஆசையாகக் காத்திருந்து, புதையலைத் தேடுகிறதுபோல அதைத் தேடியும் அடையாமற்போகிறவர்களும்,
Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,
dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,
22 ௨௨ அதற்காகச் சந்தோஷப்படுகிற பாக்கியம் இல்லாதவராகிய இவர்களுக்கு வெளிச்சமும், மனவருத்தமும் உள்ள இவர்களுக்கு உயிர் கொடுக்கப்படுகிறதினால் பலன் என்ன?
som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —
en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?
24 ௨௪ என் சாப்பாட்டுக்கு முன்னே எனக்குப் பெருமூச்சு உண்டாகிறது; என் கதறுதல் வெள்ளம்போல் புரண்டுபோகிறது.
Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.
Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.
Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!
