யோபு 29
Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
