யோபு 29
Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días que Dios me guardaba,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
Como fué en los días de mi mocedad, cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!
Cuando salía á la puerta á juicio, y en la plaza hacía preparar mi asiento,
Los mozos me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
Los príncipes detenían sus palabras, ponían la mano sobre su boca;
La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba á su paladar:
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio:
Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; y mi toca era juicio.
Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.
Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, y en mis ramas permanecía el rocío.
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se corroboraba en mi mano.
Oíanme, y esperaban; y callaban á mi consejo.
Tras mi palabra no replicaban, y mi razón destilaba sobre ellos.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Y esperábanme como á la lluvia, y abrían su boca [como] á la lluvia tardía.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Si me reía con ellos, no lo creían: y no abatían la luz de mi rostro.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
