யோபு 29
Entonces Job respondió:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
