யோபு 29
Job retomó su parábola y dijo
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
“Oh, si yo fuera como en los meses de antaño, como en los días en que Dios velaba por mí;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
cuando su lámpara brilló sobre mi cabeza, y con su luz atravesé las tinieblas,
como estaba en mi mejor momento, cuando la amistad de Dios estaba en mi tienda,
cuando el Todopoderoso aún estaba conmigo, y mis hijos estaban a mi alrededor,
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
cuando mis pasos fueron lavados con mantequilla, y la roca derramó chorros de aceite para mí,
cuando salí a la puerta de la ciudad, cuando preparé mi asiento en la calle.
Los jóvenes me vieron y se escondieron. Los ancianos se levantaron y se pusieron de pie.
Los príncipes se abstuvieron de hablar, y se puso la mano en la boca.
La voz de los nobles se acalló, y su lengua se pegó al paladar.
Porque cuando el oído me escuchó, entonces me bendijo, y cuando el ojo me vio, me elogió,
porque liberé a los pobres que lloraban, y también al huérfano, que no tenía quien le ayudara,
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
la bendición del que estaba dispuesto a perecer vino sobre mí, y he hecho que el corazón de la viuda cante de alegría.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Me vestí de justicia, y me vistió. Mi justicia era como un manto y una diadema.
Yo era los ojos de los ciegos, y los pies a los cojos.
Fui padre de los necesitados. Investigué la causa de él que no conocía.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Rompí las mandíbulas de los injustos y arrancó la presa de sus dientes.
Entonces dije: “Moriré en mi propia casa, Contaré mis días como la arena.
Mi raíz se extiende hasta las aguas. El rocío reposa toda la noche en mi rama.
Mi gloria está fresca en mí. Mi arco se renueva en mi mano’.
“Los hombres me escucharon, esperaron, y guardé silencio por mi consejo.
Después de mis palabras no volvieron a hablar. Mi discurso cayó sobre ellos.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Me esperaron como a la lluvia. Sus bocas bebieron como con la lluvia de primavera.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Les sonreí cuando no tenían confianza. No rechazaron la luz de mi rostro.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
elegí fuera de su camino, y me senté como jefe. Viví como un rey en el ejército, como quien consuela a los dolientes.
