யோபு 29
Job retomou a sua parábola, e disse,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
“Oh, que eu era como nos meses de antigüidade, como nos dias em que Deus cuidava de mim;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
quando sua lâmpada brilhou em minha cabeça, e por sua luz eu caminhei através da escuridão,
como eu estava no meu auge, quando a amizade de Deus estava em minha tenda,
when o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e meus filhos estavam ao meu redor,
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
when meus passos foram lavados com manteiga, e as rochas despejaram correntes de óleo para mim,
quando eu saí para o portão da cidade, quando preparei meu assento na rua.
Os jovens me viram e se esconderam. Os idosos se levantaram e se levantaram.
Os príncipes se abstiveram de falar, e colocaram sua mão na boca.
A voz dos nobres foi abafada, e sua língua grudada no céu da boca.
Pois quando o ouvido me ouviu, então ele me abençoou, e quando o olho me viu, ele me elogiou,
porque eu entreguei os pobres que choraram, e também os órfãos de pai, que não tinham ninguém que o ajudasse,
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
a bênção daquele que estava pronto para perecer veio sobre mim, e eu fiz com que o coração da viúva cantasse de alegria.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I me vestiu de retidão, e me vestiu. Minha justiça era como um manto e um diadema.
Eu estava de olho nos cegos, e pés para o coxo.
Eu era um pai para os necessitados. Pesquisei a causa dele que eu não conhecia.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Eu quebrei as mandíbulas dos injustos e arrancou a presa de seus dentes.
Então eu disse: 'Eu vou morrer em minha própria casa', Vou contar meus dias como a areia.
Minha raiz está espalhada pelas águas. O orvalho fica a noite toda na minha filial.
Minha glória está fresca em mim. Meu arco está renovado em minha mão”.
“Os homens me escutaram, esperaram, e mantive silêncio para meu conselho.
Depois das minhas palavras, eles não voltaram a falar. Meu discurso caiu sobre eles.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Eles esperaram por mim como pela chuva. Suas bocas bebiam como com a chuva da primavera.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Eu sorria para eles quando eles não tinham confiança. Eles não rejeitaram a luz do meu rosto.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Eu escolhi seu caminho, e sentei-me como chefe. Eu vivi como um rei no exército, como alguém que conforta as carpideiras.
