யோபு 29
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Ah! quem me dera ser como eu fui nos mezes passados! como nos dias em que Deus me guardava!
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
Quando sahia a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
Os moços me viam, e se escondiam, e até os edosos se levantavam e se punham em pé:
Os principes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua bocca:
A voz dos chefes se escondia: e a sua lingua se pegava ao seu paladar:
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bemaventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
Porque eu livrava o miseravel, que clamava: como tambem o orfão que não tinha quem o soccoresse.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viuva.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Vestia-me da justiça: e ella me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juizo.
Eu fui o olho do cego, como tambem os pés do coxo:
Aos necessitados era pae, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligencia;
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
E quebrava os queixaes do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
A minha raiz se estendia junto ás aguas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
Ouvindo-me esperavam, e em silencio attendiam ao meu conselho.
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões distillavam sobre elles;
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua bocca, como a chuva tardia
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Se me ria para elles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquelle que consola os que pranteiam.
