யோபு 29
Og Job blev ved å fremføre sin visdomstale og sa:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Å, om jeg hadde det som i fordums måneder, som i de dager da Gud vernet om mig,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
da hans lampe skinte over mitt hode, da jeg ved hans lys vandret gjennem mørket,
slik som jeg hadde det i min modne manndoms dager, da Guds vennskap hvilte over mitt telt,
da den Allmektige ennu var med mig, og jeg hadde mine barn omkring mig,
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
da mine føtter badet sig i melk, og berget ved mitt hus lot bekker av olje strømme frem!
Når jeg gikk op til porten i byen og inntok mitt sete på torvet,
da drog de unge sig unda ved synet av mig, og de gråhårede reiste sig og blev stående;
høvdinger lot være å tale og la hånden på sin munn;
de fornemme tidde stille, og deres tunge blev hengende ved ganen.
Enhver som hørte om mig, priste mig lykkelig, og hver den som så mig, gav mig lovord.
For jeg berget armingen som ropte om hjelp, og den farløse som ingen hjelper hadde.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Den som var sin undergang nær, velsignet mig, og enkens hjerte fikk jeg til å juble.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Jeg klædde mig i rettferdighet, og den opslo sin bolig i mig; rettsinn bar jeg som kappe og hue.
Øine var jeg for den blinde, og føtter var jeg for den halte.
En far var jeg for de fattige, og ukjente folks sak gransket jeg.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Jeg knuste den urettferdiges kjever og rev byttet bort fra hans tenner.
Jeg tenkte da: I mitt rede skal jeg få dø, og mine dager skal bli tallrike som sand.
Min rot skal ligge åpen for vann, og nattens dugg skal falle på mine grener.
Min ære blir alltid ny, og min bue forynges i min hånd.
Mig hørte de på, de ventet og lyttet i taushet til mitt råd.
Når jeg hadde talt, tok de ikke til orde igjen, og min tale dryppet ned over dem.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
De ventet på min tale som på regn, de åpnet sin munn som for vårregn.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Når de var motløse, smilte jeg til dem, og mitt åsyns lys kunde de ikke formørke.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Fikk jeg lyst til å gå til dem, da satt jeg der som høvding og tronte som en konge i sin krigerskare, lik en som trøster de sørgende.
