யோபு 29
Et Job continuant à parler en discours relevés, dit:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
O! qui me rendra les mois de jadis, et les jours, où Dieu me gardait,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
où, sa lampe brillant au-dessus de ma tête, à sa clarté je perçais les ténèbres;
où j'étais au temps de mon automne; quand Dieu avec sa cour veillait sur ma tente;
quand le Tout-puissant était encore avec moi, qu'autour de moi j'avais mes enfants;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
quand mes pieds baignaient dans le lait, et que le rocher me versait des ruisseaux d'huile;
quand je me rendais à la Porte dans la ville, et que je mettais mon siège dans la Place?
A mon aspect les jeunes se tiraient en arrière, et les vieux se levaient, et demeuraient debout;
les princes s'arrêtaient en parlant, et mettaient leur main sur leur bouche;
la voix des nobles restait muette, et leur langue, collée à leur palais.
Car, sur ma renommée, on me disait heureux, et à ma vue, on me donnait des éloges.
C'est que je sauvais le pauvre gémissant, et l'orphelin qui était sans aide;
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
l'homme qui périssait, avait à me bénir, et je mettais la joie dans le cœur de la veuve;
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
je prenais la justice pour mon vêtement, et elle me prenait pour son vêtement; mon équité m'était comme un manteau et un turban;
je servais d'œil à l'aveugle, et de pieds au boiteux;
j'étais un père pour le pauvre, et je connaissais de la cause de l'inconnu,
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
et je brisais la mâchoire du méchant, et d'entre ses dents lui arrachais sa proie.
Aussi je me disais: Je mourrai avec mon aire, et comme le Phénix, je prolongerai mes jours;
ma racine sera exposée aux eaux, et la rosée passera la nuit sur mes branches;
ma gloire me restera toujours jeune, et mon arc en ma main prendra force nouvelle.
Ils m'écoutaient avec attente, et à mon avis ils se taisaient;
après moi ils ne prenaient plus la parole, et sur eux mon discours s'épanchait.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Ils m'attendaient, comme on attend la rosée, et leur bouche s'ouvrait, comme pour recevoir une pluie du printemps.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Je leur souriais, quand ils perdaient courage; et ils ne pouvaient m'ôter la sérénité de mon front.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Si je prenais mon chemin vers eux, j'y avais la place d'un chef, et j'étais assis comme un roi, au milieu de la foule, comme un consolateur, parmi les affligés.
