யோபு 29
Et Job reprit son discours sentencieux et dit:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh! que ne suis-je comme aux mois d’autrefois, comme aux jours où Dieu me gardait;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
Quand sa clarté luisait sur ma tête, et que dans les ténèbres je marchais à sa lumière;
Comme j’étais aux jours de mon automne, quand le conseil secret de Dieu présidait sur ma tente;
Quand le Tout-puissant était encore avec moi, [et] que mes jeunes gens m’entouraient;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Quand je lavais mes pas dans le caillé, et que le rocher versait auprès de moi des ruisseaux d’huile! –
Quand je sortais [pour aller] à la porte par la ville, quand je préparais mon siège sur la place:
Les jeunes gens me voyaient et se cachaient, et les vieillards se levaient [et] se tenaient debout;
Les princes s’abstenaient de parler et mettaient la main sur leur bouche,
La voix des nobles s’éteignait, et leur langue se collait à leur palais.
Quand l’oreille m’entendait, elle m’appelait bienheureux; quand l’œil me voyait, il me rendait témoignage;
Car je délivrais le malheureux qui implorait du secours, et l’orphelin qui était sans aide.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
La bénédiction de celui qui périssait venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Je me vêtais de la justice, et elle me revêtait; ma droiture m’était comme un manteau et un turban.
J’étais, moi, les yeux de l’aveugle et les pieds du boiteux;
J’étais un père pour les pauvres, et j’examinais la cause de celui qui m’était inconnu;
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Et je brisais la mâchoire de l’inique, et d’entre ses dents j’arrachais la proie.
Et je disais: J’expirerai dans mon nid, et mes jours seront nombreux comme le sable;
Ma racine sera ouverte aux eaux, et la rosée séjournera sur ma branche;
Ma gloire [restera] toujours nouvelle avec moi, et mon arc rajeunira dans ma main.
On m’écoutait et on attendait, et on se taisait pour [avoir] mon conseil;
Après que j’avais parlé on ne répliquait pas, et mon discours distillait sur eux;
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Et on m’attendait comme la pluie, et on ouvrait la bouche [comme] pour la pluie de la dernière saison.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Si je leur souriais, ils ne le croyaient pas, et ils ne troublaient pas la sérénité de ma face.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Je choisissais pour eux le chemin et je m’asseyais à leur tête, et je demeurais comme un roi au milieu d’une troupe, comme quelqu’un qui console les affligés.
