யோபு 29
Job reprit encore son discours et dit:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh! Qui me rendra les mois d’autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!
Tel que j’étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,
quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m’entouraient;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d’huile!
Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j’établissais mon siège sur la place publique,
en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.
Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.
La voix des chefs restait muette, leur langue s’attachait à leur palais.
L’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, l’œil qui me voyait me rendait témoignage.
Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l’orphelin dénué de tout appui.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Je me revêtais de la justice comme d’un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.
J’étais l’œil de l’aveugle, et le pied du boiteux.
J’étais le père des pauvres, j’examinais avec soin la cause de l’inconnu.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Je brisais la mâchoire de l’injuste, et j’arrachais sa proie d’entre les dents.
Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j’aurai des jours nombreux comme le sable.
Mes racines s’étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.
Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »
On m’écoutait et l’on attendait, on recueillait en silence mon avis.
Après que j’avais parlé, personne n’ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Ils m’attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Quand j’allais vers eux, j’avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.
