யோபு 29
Moreover Job continued his parable, and said,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh that I were as [in] months past, as [in] the days [when] God preserved me;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
When his candle shined upon my head, [and when] by his light I walked [through] darkness;
As I was in the days of my youth, when the secret of God [was] upon my tabernacle;
When the Almighty [was] yet with me, [when] my children [were] about me;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
When I went out to the gate through the city, [when] I prepared my seat in the street!
The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, [and] stood up.
The princes refrained talking, and laid [their] hand on their mouth.
The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
When the ear heard [me], then it blessed me; and when the eye saw [me], it gave witness to me:
Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and [him that had] none to help him.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I put on righteousness, and it clothed me: my judgment [was] as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, and feet [was] I to the lame.
I [was] a father to the poor: and the cause [which] I knew not I searched out.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply [my] days as the sand.
My root [was] spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.
My glory [was] fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
Unto me [men] gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
After my words they spake not again; and my speech dropped upon them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide [as] for the latter rain.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
[If] I laughed on them, they believed [it] not; and the light of my countenance they cast not down.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one [that] comforteth the mourners.
