யோபு 29
Moreover Job continued his parable, and said,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
When his candle shined upon my head, and when by his light I walked through darkness;
As I was in the days of my youth, when the secret of God was upon my tabernacle;
When the Almighty was yet with me, when my children were about me;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
When I washed my steps with butter, and the rock poured me out rivers of oil;
When I went out to the gate through the city, when I prepared my seat in the street!
The young men saw me, and hid themselves: and the aged arose, and stood up.
The princes refrained talking, and laid their hand on their mouth.
The nobles held their peace, and their tongue cleaved to the roof of their mouth.
When the ear heard me, then it blessed me; and when the eye saw me, it gave witness to me:
Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, and him that had none to help him.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
The blessing of him that was ready to perish came upon me: and I caused the widow's heart to sing for joy.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I put on righteousness, and it clothed me: my judgment was as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, and feet was I to the lame.
I was a father to the poor: and the cause which I knew not I searched out.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
And I brake the jaws of the wicked, and plucked the spoil out of his teeth.
Then I said, I shall die in my nest, and I shall multiply my days as the sand.
My root was spread out by the waters, and the dew lay all night upon my branch.
My glory was fresh in me, and my bow was renewed in my hand.
Unto me men gave ear, and waited, and kept silence at my counsel.
After my words they spoke not again; and my speech dropped upon them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
And they waited for me as for the rain; and they opened their mouth wide as for the latter rain.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
If I laughed on them, they believed it not; and the light of my countenance they cast not down.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforts the mourners.
