யோபு 29
Job went on speaking.
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
“I wish I was back in the old days when God looked after me!
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
His light shone above me and lit my way through the darkness.
When I was young and strong, God was my friend and spoke to me in my home.
The Almighty was still with me and I was surrounded with my children.
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
My herds produced much milk, and oil flowed freely from my olive presses.
I went out to the city gate and took my seat in the public square.
The young men saw me and moved out of the way; the elders would stand up for me.
The leaders remained silent and covered their mouths with their hands.
The voices of the officials were hushed; they held their tongues in my presence.
Everyone who listened to me praised me; whoever saw me commended me,
because I gave to the poor who called out to me and the orphans who had no one to help them.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Those who were about to die blessed me; I made the widow sing for joy.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Being true and acting right were what I wore for clothing.
I was like eyes for the blind and feet for the lame.
I was like a father to the poor, and I defended the rights of strangers.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
I broke the jaw of the wicked and made them drop their prey from their teeth.
I thought I would die at home, after many years.
Like a tree my roots spread out to the water; the dew rests on my branches overnight.
Fresh honors were always being given to me; my strength was renewed like an unfailing bow.
People listened carefully to what I had to say; they kept quiet as they listened to my advice.
Once I had spoken they had nothing else to say; what I said was enough.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
They waited for me like people waiting for rain; their mouths wide open for the spring rain.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
When I smiled at them they could hardly believe it; my approval meant all the world to them.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I decided the way forward as their leader, living like a king among his soldiers, and when they were sad I comforted them.
