யோபு 29
Job also added, taking up his parable, and said:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Who will grant me, that I might be according to the months past, according to the days in which God kept me?
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
When his lamp shined over my head, and I walked by his light in darkness?
As I was in the days of my youth, when God was secretly in my tabernacle?
When the Almighty was with me: and my servants round about me?
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
When I washed my feet with butter, and the rock poured me out rivers of oil?
When I went out to the gate of the city, and in the street they prepared me a chair?
The young men saw me, and hid themselves: and the old men rose up and stood.
The princes ceased to speak, and laid the finger on their mouth.
The rulers held their peace, and their tongue cleaved to their throat.
The ear that heard me blessed me, and the eye that saw me gave witness to me:
Because I had delivered the poor man that cried out; and the fatherless that had no helper.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
The blessing of him that was ready to perish came upon me, and I comforted the heart of the widow.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I was clad with justice: and I clothed myself with my judgment, as with a robe and a diadem.
I was an eye to the blind, and a foot to the lame.
I was the father of the poor: and the cause which I knew not, I searched out most diligently.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
I broke the jaws of the wicked man, and out of his teeth I took away the prey.
And I said: I shall die in my nest, and as a palm tree shall multiply my days.
My root is opened beside the waters, and dew shall continue in my harvest.
My glory shall always be renewed, and my bow in my hand shall be repaired.
They that heard me, waited for my sentence, and being attentive held their peace at my counsel.
To my words they durst add nothing, and my speech dropped upon them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for a latter shower.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
If at any time I laughed on them, they believed not, and the light of my countenance fell not on earth.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
If I had a mind to go to them, I sat first, and when I sat as a king, with his army standing about him, yet I was a comforter of them that mourned.
