யோபு 29
Job also added to this, using figures of speech, and he said:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Who will grant to me that I might be as I was in former months, according to the days when God kept watch over me?
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
At that time, his lamp shined over my head, and by his light, I walked through the darkness.
I was then just as in the days of my youth, when God was privately in my tabernacle.
At that time, the Almighty was with me and my children surrounded me.
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Then, I washed my feet with butter, and a boulder poured out rivers of oil for me.
When I went to the gate of the city, or to the main street, they prepared a chair for me.
The youths saw me and hid themselves, and the elders, rising up, remained standing.
The leaders stopped talking, and they placed a finder over their mouth.
The commanders subdued their voice, and their tongue adhered to their throat.
The ear that heard me, blessed me, and the eye that saw me, gave testimony for me.
This was because I had freed the poor, who cried out, and the orphan, who had no helper.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
The blessing of him who would have been destroyed came upon me, and I consoled the heart of the widow.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I put on justice, and I clothed myself with my judgment, like a robe and a diadem.
I was an eye for the blind and a foot for the lame.
I was the father of the poor; and if I lacked knowledge about any case, I investigated very diligently.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
I crushed the jaws of the impious, and I took away prey from his teeth.
And I said, “I will die in my little nest, and like a palm tree, I will multiply my days.
My root has been spread beside the waters, and the dew will remain with my harvest.
My glory will always be restored, and my bow will be restored to my hand.”
Those who heard me, expected vindication, and they listened closely in silence to my counsel.
To my words, they dared to add nothing, and my eloquence poured over them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
They waited for me as for rain, and they opened their mouth as for belated rains.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
If I had ever laughed at them, they would not have believed it, and the light of my face was not cast down towards the ground.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
If I wished to go to them, I sat down first, and, though I sat like a king surrounded by an army, yet I was a comforter to those who mourned.
