யோபு 29
And Job continued and said in his parable,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh that I were as in months past, wherein God preserved me!
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
As when his lamp shone over my head; when by his light I walked through darkness.
[As] when I steadfastly pursued my ways, when God took care of my house.
When I was very fruitful, and my children were about me;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
when my ways were moistened with butter, and the mountains flowed for me with milk.
When I went forth early in the city, and the seat was placed for me in the streets.
The young men saw me, and hid themselves: and all the old men stood up.
And the great men ceased speaking, and laid their finger on their mouth.
And they that heard [me] blessed me, and their tongue clave to their throat.
For the ear heard, and blessed me; and the eye saw me, and turned aside.
For I saved the poor out of the hand of the oppressor, and helped the fatherless who had no helper.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Let the blessing of the perishing one come upon me; yea, the mouth of the widow has blessed me.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Also I put on righteousness, and clothed myself with judgment like a mantle.
I was the eye of the blind, and the foot of the lame.
I was the father of the helpless; and I searched out the cause which I knew not.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
And I broke the jaw-teeth of the unrighteous; I plucked the spoil out of the midst of their teeth.
And I said, My age shall continue as the stem of a palm-tree; I shall live a long while.
[My] root was spread out by the water, and the dew would lodge on my crop.
My glory was fresh in me, and by bow prospered in his hand.
[Men] heard me, and gave heed, and they were silent at my counsel.
At my word they spoke not again, and they were very gland whenever I spoke to them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
As the thirsty earth expecting the rain, so they [waited for] my speech.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Were I to laugh on them, they would not believe [it]; and the light of my face has not failed.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I chose out their way, and sat chief, and dwelt as a king in the midst of warriors, as one comforting mourners.
