யோபு 29
And Job again took up his parable, and said,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Oh that I were as in the months of old, As in the days when God watched over me;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
When his lamp shined upon my head, And by his light I walked through darkness;
As I was in the ripeness of my days, When the friendship of God was upon my tent;
When the Almighty was yet with me, And my children were about me;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
When my steps were washed with butter, And the rock poured me out streams of oil!
When I went forth to the gate unto the city, When I prepared my seat in the street,
The young men saw me and hid themselves, And the aged rose up and stood;
The princes refrained from talking, And laid their hand on their mouth;
The voice of the nobles was hushed, And their tongue cleaved to the roof of their mouth.
For when the ear heard [me], then it blessed me; And when the eye saw [me], it gave witness unto me:
Because I delivered the poor that cried, The fatherless also, that had none to help him.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
The blessing of him that was ready to perish came upon me; And I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I put on righteousness, and it clothed me: My justice was as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, And feet was I to the lame.
I was a father to the needy: And the cause of him that I knew not I searched out.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
And I brake the jaws of the unrighteous, And plucked the prey out of his teeth.
Then I said, I shall die in my nest, And I shall multiply my days as the sand:
My root is spread out to the waters, And the dew lieth all night upon my branch:
My glory is fresh in me, And my bow is renewed in my hand.
Unto me men gave ear, and waited, And kept silence for my counsel.
After my words they spake not again; And my speech distilled upon them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
And they waited for me as for the rain; And they opened their mouth wide [as] for the latter rain.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
I smiled on them, when they had no confidence; And the light of my countenance they cast not down.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I chose out their way, and sat [as] chief, And dwelt as a king in the army, As one that comforteth the mourners.
