யோபு 29
Og Job blev ved at fremføre sit Billedsprog og sagde:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Gid jeg var som i de forrige Maaneder, som i de Dage, da Gud bevarede mig,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
da hans Lampe lyste over mit Hoved, da jeg gik igennem Mørket ved hans Lys;
som det var med mig i min Høsts Dage, der Guds Fortrolighed var over mit Telt;
da den Almægtige endnu var med mig, da mine Drenge vare omkring mig;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
da mine Trin badede sig i Mælk, og Klippen hos mig udgød Oliebække;
da jeg gik ud til Porten op til Staden, da jeg lod berede mit Sæde paa Torvet.
De unge saa mig og trak sig tilbage, og de gamle stode op og bleve staaende.
De Øverste holdt op at tale, og de lagde Haanden paa deres Mund.
Fyrsternes Røst forstummede, og deres Tunge hang ved deres Gane.
Thi det Øre, som hørte, priste mig salig, og det Øje, som saa mig, gav mig Vidnesbyrd.
Thi jeg reddede den fattige, som skreg, og den faderløse, som ingen Hjælper havde.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Dens Velsignelse, som ellers maatte omkommet, kom over mig, og jeg frydede Enkens Hjerte.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Jeg iførte mig Retfærdighed, og den klædte sig i mig; min Dom var mig som en Kappe og et Hovedsmykke.
Jeg var den blindes Øje, og jeg var den lammes Fod.
Jeg var de fattiges Fader, og den mig ubekendtes Retssag undersøgte jeg.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Og jeg sønderbrød den uretfærdiges Kindtænder, og jeg gjorde, at han maatte slippe Rovet af sine Tænder.
Og jeg sagde: I min Rede vil jeg opgive Aanden og have Dage mangfoldige som Sand.
Min Rod skal aabne sig for Vandet, og Duggen skal blive om Natten paa mine Grene.
Min Herlighed skal blive ny hos mig, og min Bue skal forynges i min Haand.
De hørte paa mig og ventede, og de tav til mit Raad.
Havde jeg talt, toge de ikke igen til Orde, og min Tale faldt som Draaber over dem;
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
de ventede paa mig som paa en Regn, og de aabnede Munden vidt som efter den sildige Regn.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Jeg smilte til dem, der vare mistrøstige; og de bragte ikke mit Ansigts Lys til at svinde.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Jeg udvalgte deres Vej og sad øverst, og jeg boede som en Konge iblandt Hærskaren, som den, der trøster de sørgende.
