யோபு 20
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
«Difor gjev mine tankar svar, og difor stormar det i meg.
3 ௩ நிந்தித்தேன் என்று நான் கடிந்து கொள்ளப்பட்டதைக் கேட்டேன்; ஆனாலும் உணர்வினால் என் ஆவி மறுமொழி சொல்ல என்னை ஏவுகிறது.
Ei skamleg skrapa fær eg høyra, men kloke svar mi ånd gjev meg.
4 ௪ துன்மார்க்கனின் கெம்பீரம் குறுகினது என்பதையும், மாயக்காரனின் சந்தோஷம் ஒரு நிமிடம்மாத்திரம் நிற்கும் என்பதையும்,
Veit du’kje at frå ævords tid, frå mannen fyrst på jord vart sett,
ugudlege hev stokkut jubel, vanheilage stuttvarug gleda?
Når modet hans til himmels stig, når hovudet mot sky han lyfter,
han evig gjeng til grunns som skarnet; «Kvar er han?» spør dei, honom såg.
8 ௮ அவன் ஒரு கனவைப்போல் பறந்துபோய்க் காணப்படாதவனாவான்; இரவில் தோன்றும் தரிசனத்தைப்போல் பறக்கடிக்கப்படுவான்.
Lik draumen glid han burt og kverv, vert jaga som ei nattesyn.
Han burte er for alle augo, hans stad veit ikkje til han meir.
10 ௧0 அவனுடைய பிள்ளைகள் எளிமையானவர்களின் சகாயத்தைத் தேடுவார்கள்; அவன் பறித்ததை அவன் கைகள் திரும்பக் கொடுக்கவேண்டியதாகும்.
Hans born lyt hjelpa fatigfolk; hans hender gjev hans gods attende.
11 ௧௧ அவனுடைய எலும்புகள் அவனுடைய இளவயதின் பாவங்களினால் நிறைந்திருந்து, அவனுடன் மண்ணிலே படுத்துக்கொள்ளும்.
Hans bein var full’ av ungdomskraft; men den i moldi ligg med honom.
Er i hans munn det vonde søtt, vil han det under tunga gøyma,
sparer han det og slepper ikkje, held han det under gomen fast,
so vert i kroppen maten hans til orme-eiter i hans buk.
Det gods han gløypte, spyr han ut; Gud driv det ut or magen hans.
Han orme-eiter i seg saug, og ødle-tunga honom drep.
Han fær visst ikkje skoda bekkjer, ei heller flaum av mjølk og honning.
18 ௧௮ தான் பிரயாசப்பட்டுத் தேடினதை அவன் விழுங்காமல் திரும்பக் கொடுப்பான்; அவன் திரும்பக் கொடுக்கிறது அவன் செல்வத்திற்குச் சரியாயிருக்கும்; அவன் மகிழ்ச்சியில்லாதிருப்பான்.
Han rikdom vinn, men nyt han ikkje; han samlar gods, men vert’kje glad.
Han krasa småfolk, let deim liggja, han rana hus som han ei byggjer.
20 ௨0 தன் வயிறு திருப்தி அடையாமல் இருந்ததினாலும், அவன் விரும்பின காரியங்களில் அவனுக்கு ஒன்றும் இருப்பதில்லை.
Han kjende ikkje ro inni seg, men med sin skatt han slepp’kje undan.
Hans hækna sparer ingen ting; og difor kverv hans lukka burt.
22 ௨௨ அவன் வேண்டுமென்கிற பரிபூரணம் அவனுக்கு வந்தபின், அவனுக்கு வேதனை உண்டாகும்; சிறுமைப்படுகிற ஒவ்வொருவருடைய கையும் அவன்மேல் வரும்.
I all si ovnøgd lid han naud; kvar armings-hand kjem yver honom.
23 ௨௩ தன் வயிற்றை நிரப்பத்தக்கது இன்னும் அவனுக்கு இருந்தாலும், அவர் அவன்மேல் தமது கோபத்தின் கடுமையை வரவழைத்து, அவன் சாப்பிடும்போது, அதை அவன்மேல் வரச்செய்வார்.
Og til å fylla buken hans han sender vreiden yver honom, let maten sin på honom regna.
Og um han frå jarnvåpen flyr, han såra vert frå koparbogen;
25 ௨௫ உருவின பட்டயம் அவன் சரீரத்தையும், மின்னுகிற அம்பு அவன் ஈரலையும் உருவிப்போகும்; பயங்கரங்கள் அவன்மேல் வரும்.
ut gjenom ryggen pili kjem, den blanke odd ut or hans gall, og dauderædslor fell på honom.
26 ௨௬ அவன் ஒளிக்கும் இடங்களில் காரிருள் அடங்கியிருக்கும்; அணையாத நெருப்பு அவனை எரிக்கும்; அவன் கூடாரத்தில் மீதியாயிருக்கிறவன் பாடு அநுபவிப்பான்.
Alt myrker gøymt er åt hans skattar, ja, ukveikt eld et honom upp, og øyder all hans eigedom.
Himmelen ter hans brotsverk fram, og jordi reiser seg imot han.
28 ௨௮ வெள்ளத்தினால் அவனுடைய வீட்டின் சம்பத்துப் கரைந்து போய்விடும்; தேவனுடைய கோபம் வெள்ளம் போல் அவைகள் மேல் ஊற்றப்படும் கரைந்து போகும்.
Hans heime-forråd fer sin veg, renn burt på vreidedagen hans.
29 ௨௯ இதுவே தேவனால் துன்மார்க்கனுக்குக் கிடைக்கும் பங்கும், அவனுடைய செய்கைக்கு தேவனால் அவனுக்கு வரும் பங்காகும்” என்றான்.
Slikt etlar Gud til gudlaus mann; det lovar Gud til arv åt honom.»
