யோபு 17
“Mi aliento se agota, mis días se apagan, y (me aguarda) el sepulcro.
2 ௨ கேலி செய்கிறவர்கள் என்னிடத்தில் இல்லையோ? அவர்கள் செய்யும் அநியாயங்களை என் கண் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது.
¿No son mofadores los que me rodean? ¿No veo sin cesar sus provocaciones?
3 ௩ தேவரீர் என் காரியத்தை உம்மேல் போட்டுக்கொண்டு, எனக்காகப் பிணைக்கப்படுவீராக; வேறே யார் எனக்குக் கைகொடுக்கத்தக்கவர்?
(Oh Dios), sé Tú mi fiador; ¿quién podría entonces apretarme?
Pues cerraste su corazón a la sabiduría; no permitas que se ensalcen.
Prometen la presa a sus amigos, en tanto se consumirán los ojos de sus mismos hijos.
6 ௬ மக்களுக்குள்ளே அவர் என்னைப் பழமொழியாக வைத்தார்; அவர்கள் முகத்திற்குமுன் நான் விரும்பத்தகாதவனானேன்.
Soy la fábula de las gentes, y como un hombre a quien se escupe en la cara.
Mis ojos pierden la vista a causa de aflicción, y mis miembros todos no son más que una sombra.
Los rectos se pasman de ello, y el inocente se alza contra el impío.
Con todo, el justo sigue su camino, y el que tiene limpias las manos se hace cada vez más fuerte.
Vosotros, volved todos, venid aquí, que no hallaré entre vosotros un solo sabio.
Pasaron mis días, están desbaratados mis proyectos, los deseos de mi corazón.
Me convierten la noche en día, y en medio de las tinieblas (dicen) que la luz está cerca.
13 ௧௩ அப்படி நான் காத்துக்கொண்டிருந்தாலும், பாதாளம் எனக்கு வீடாயிருக்கும்; இருளில் என் படுக்கையைப் போடுவேன். (Sheol h7585)
Por más que espere, el sepulcro es mi morada, en las tinieblas tengo mi lecho. (Sheol h7585)
14 ௧௪ அழிவைப்பார்த்து, நீ எனக்குத் தகப்பன் என்கிறேன்; புழுக்களைப் பார்த்து, நீங்கள் எனக்குத் தாயும் எனக்குச் சகோதரியும் என்கிறேன்.
A la fosa he dicho: «Tú eres mi padre»; y a los gusanos: «¡Mi madre y mis hermanos!»
¿Dónde, pues, está mi esperanza? Mi dicha, ¿quién la verá?
