Panaghoy 5
1 Iyong alalahanin, Yahweh, kung ano ang nangyari sa amin. Masdan at tingnan ang aming kahihiyan.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Ibinigay sa mga dayuhan ang aming mana; ang aming mga tahanan sa mga dayuhan.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Naging mga ulila kami, sapagkat wala na kaming mga ama, at katulad ng mga balo ang aming mga ina.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Nagkakahalaga ng pilak ang tubig na aming iinumin, at ipinagbibili sa amin ang aming sariling kahoy.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Hinahabol kami ng aming mga kaaway; sila ay napakalapit na humihinga na sa aming mga leeg. Pagod na kami; wala ng kapahingahan para sa amin.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Iniaabot namin ang aming mga kamay sa mga taga-Egipto at mga taga-Asiria upang mabusog sa pagkain.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Nagkasala ang aming mga ama; wala na sila, at pinasan namin ang kanilang mga kasalanan.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Pinamunuan kami ng mga alipin, at wala ni isang makapagligtas sa amin sa kanilang mga kamay.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Inilagay namin sa panganib ang aming mga buhay upang kunin ang aming mga tinapay sa pagharap sa mga espada sa ilang.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Tulad ng isang hurno ang aming mga balat, nasunog mula sa init ng pagkagutom.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Pinagsamantalahan nila ang mga kababaihan sa Zion, ang mga birhen sa mga lungsod ng Juda.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Ibinitin nila ang mga prinsipe sa pamamagitan ng sarili nilang mga kamay, at hindi nila iginagalang ang mga nakatatanda.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Dinala nila ang mga masisiglang na kalalakihan sa gilingan, at ang mga susuray-suray na binata sa ilalim ng mga puno ng kahoy.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Tinanggal nila ang mga nakatatanda sa tarangkahan sa lungsod at ang masisiglang kalalakihan mula sa kanilang tugtugin.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Tumigil ang kagalakan ng aming mga puso; napalitan ng pagluluksa ang aming pagsasayaw.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Nahulog ang korona mula sa aming mga ulo! sa aba namin! Sapagkat nangagkasala kami.
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Nagkasakit ang aming mga puso, at lumabo ang aming mga mata,
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 dahil gumagala ang mga asong gubat sa Bundok ng Zion na iniwanan.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ngunit ikaw si Yahweh, maghari ka magpakailanman, at ang iyong luklukan ay mula sa sali't salinlahi.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Bakit mo kami kakalimutan ng magpakailanman? Pababayaan mo ba kami ng napakatagal?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Panumbalikin mo kami sa iyo, Yahweh at magsisisi kami. Papanumbalikin mo ang aming mga araw gaya nang unang panahon,
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 maliban na lamang kung kami ay tunay na tinanggihan at labis ang iyong galit sa amin.
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
