Job 4
1 Sumagot si Elifaz ang Temaneo at sinabing,
Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
2 “Kung sakaling may kumausap sa iyo, malulungkot ka ba? Pero sino ba ang makakapigil sa kaniyang sarili para magsalita?
«Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
3 Tingnan mo nga naman, nagturo ka sa marami, pinalakas mo ang mga nanghihinang kamay.
På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
4 Inalalayan ng iyong salita ang mga nahuhulog, at ang mga nanlalambot na tuhod ay pinatigas mo.
med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
5 Pero ngayong ikaw naman ang may kaguluhan, nanghihina ka; ikaw ay dinapuan ng kaguluhan, at ikaw ay naguluhan.
Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
6 Hindi ba dapat ang takot mo sa Diyos ang nagbibigay sa iyo ng lakas ng loob? Hindi ba ang integridad mo sa iyong mga ginagawa ang nagbibigay sa iyo ng pag-asa?
Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
7 Parang awa mo na, isipin mo itong mabuti: may inosente bang naghirap? O kaya may matuwid bang pinalayas?
Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
8 Ayon sa aking natunghayan, siyang nagbungkal ng kasalanan, at nagtanim ng kaguluhan, ay umani rin nito.
Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
9 Sila ay mamamatay sa pamamagitan ng hininga ng Diyos; sa pagsabog ng kaniyang galit sila ay matutupok.
dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
10 Ang atungal ng mga leon, ang tinig ng mabangis na leon, maging ang pangil ng mga batang leon—ang lahat ay nabasag.
Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
11 Ang matandang leon ay namatay dahil sa kawalan ng mga biktima; ang mga batang leon ng inahin ay nagkalat saan mang lugar.
og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
12 Subalit ngayon, may lihim na dumating sa akin, may bumulong sa aking tainga tungkol dito.
Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
13 Sa mga kahulugan ng mga pangitain sa gabi, habang ang mga tao ay natutulog nang mahimbing.
som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
14 Matinding takot ang siyang lumukob sa akin, at sa aking mga buto ay nanginig.
Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
15 Pagkatapos isang espiritu ang dumaan sa aking harapan, at ang mga balahibo ko ay nagsipagtayuan.
ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
16 Ang espiritu ay tumigil at tumayo, pero di ko maaninag ang kaniyang anyo. Isang anyo ang nasa aking harapan, tahimik ang paligid at may bigla akong narinig,
og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
17 “Ang isang mortal na tao ba ay mas matuwid kaysa sa Diyos? Mas dalisay ba ang tao kaysa sa kaniyang Manlilikha?
«Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
18 Tingnan mo, kung hindi pinagkakatiwalaan ng Diyos ang kaniyang mga lingkod, at pinaparatangan ang kaniyang mga anghel nang kahangalan,
Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
19 ano pa kaya silang mga nakatira sa mga bahay na gawa sa putik, at ang mga pundasyon ay nasa buhangin, na mas marupok sa mga kulisap na madaling durugin?
enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
20 Sa pagitan ng umaga at gabi sila ay winasak; naglaho na sila magpakailanman nang walang nakakapansin sa kanila.
Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
21 Hindi ba nabunot ang tali ng kanilang mga tolda? Namatay sila, namatay sila nang walang karunungan.
Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
