Job 4
1 Sumagot si Elifaz ang Temaneo at sinabing,
Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
2 “Kung sakaling may kumausap sa iyo, malulungkot ka ba? Pero sino ba ang makakapigil sa kaniyang sarili para magsalita?
Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
3 Tingnan mo nga naman, nagturo ka sa marami, pinalakas mo ang mga nanghihinang kamay.
Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
4 Inalalayan ng iyong salita ang mga nahuhulog, at ang mga nanlalambot na tuhod ay pinatigas mo.
dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft —
5 Pero ngayong ikaw naman ang may kaguluhan, nanghihina ka; ikaw ay dinapuan ng kaguluhan, at ikaw ay naguluhan.
Men nu det gælder dig selv, saa taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
6 Hindi ba dapat ang takot mo sa Diyos ang nagbibigay sa iyo ng lakas ng loob? Hindi ba ang integridad mo sa iyong mga ginagawa ang nagbibigay sa iyo ng pag-asa?
Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Haab?
7 Parang awa mo na, isipin mo itong mabuti: may inosente bang naghirap? O kaya may matuwid bang pinalayas?
Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
8 Ayon sa aking natunghayan, siyang nagbungkal ng kasalanan, at nagtanim ng kaguluhan, ay umani rin nito.
Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og saar Fortræd, de høster det selv.
9 Sila ay mamamatay sa pamamagitan ng hininga ng Diyos; sa pagsabog ng kaniyang galit sila ay matutupok.
For Guds Aand gaar de til Grunde, for hans Vredes Pust gaar de til.
10 Ang atungal ng mga leon, ang tinig ng mabangis na leon, maging ang pangil ng mga batang leon—ang lahat ay nabasag.
Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slaas ud;
11 Ang matandang leon ay namatay dahil sa kawalan ng mga biktima; ang mga batang leon ng inahin ay nagkalat saan mang lugar.
Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løveungerne spredes.
12 Subalit ngayon, may lihim na dumating sa akin, may bumulong sa aking tainga tungkol dito.
Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
13 Sa mga kahulugan ng mga pangitain sa gabi, habang ang mga tao ay natutulog nang mahimbing.
i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
14 Matinding takot ang siyang lumukob sa akin, at sa aking mga buto ay nanginig.
Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
15 Pagkatapos isang espiritu ang dumaan sa aking harapan, at ang mga balahibo ko ay nagsipagtayuan.
et Pust strøg over mit Ansigt, Haarene rejste sig paa min Krop.
16 Ang espiritu ay tumigil at tumayo, pero di ko maaninag ang kaniyang anyo. Isang anyo ang nasa aking harapan, tahimik ang paligid at may bigla akong narinig,
Saa stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det saa ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
17 “Ang isang mortal na tao ba ay mas matuwid kaysa sa Diyos? Mas dalisay ba ang tao kaysa sa kaniyang Manlilikha?
»Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
18 Tingnan mo, kung hindi pinagkakatiwalaan ng Diyos ang kaniyang mga lingkod, at pinaparatangan ang kaniyang mga anghel nang kahangalan,
End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
19 ano pa kaya silang mga nakatira sa mga bahay na gawa sa putik, at ang mga pundasyon ay nasa buhangin, na mas marupok sa mga kulisap na madaling durugin?
endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
20 Sa pagitan ng umaga at gabi sila ay winasak; naglaho na sila magpakailanman nang walang nakakapansin sa kanila.
De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslaas uden at ænses, for evigt gaar de til Grunde.
21 Hindi ba nabunot ang tali ng kanilang mga tolda? Namatay sila, namatay sila nang walang karunungan.
Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom.
