Job 30
1 Ngayon ang mga mas nakababata sa akin ay walang maidulot kundi pangungnutya sa akin - ang mga kabataang lalaking ito na ang mga ama ay gusto kong tanggihang magtrabaho katabi ng mga aso sa aking kawan.
But now [they that are] younger than I, have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
2 Tunay nga, ang lakas ng mga kamay ng kanilang mga ama - paano nito ako matutulungan - mga lalaki na kung saan ang lakas ng kanilang kaganapan sa gulang ay naglaho na?
Yes, to what [might] the strength of their hands [profit] me, in whom old age had perished?
3 Sila ay mga payat dahil sa kahirapan at kagutuman, ngumangatngat sila sa tuyong lupa sa kadiliman ng ilang at kapanglawan.
For want and famine [they were] solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.
4 Namitas sila ng halaman ng soltwot at mga dahon ng palumpong; ang mga ugat ng puno ng tambo ang kanilang pagkain.
Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots [for] their food.
5 Pinalayas sila mula sa mga tao na sumigaw sa kanila na parang isang tao na sinisigawan ang isang magnanakaw.
They were driven forth from among [men], (they cried after them, as [after] a thief; )
6 Kaya kinailangan nilang manirahan sa ilog lambak, sa mga lungga ng lupa at ng mga bato.
To dwell in the clefts of the valleys, [in] caves of the earth, and [in] the rocks.
7 Sa mga palumpong, umungal sila tulad ng mga asno; sa ilalim ng mga palumpong nagtitipon-tipon sila.
Among the bushes they brayed; under the nettles they were collected.
8 Sila ay mga inapo ng mga hangal; tunay nga, na walang kwentang mga tao; pinalayas sila sa lupain sa pamamagitan ng mga pamalo.
[They were] children of fools, yes, children of base men: they were viler than the earth.
9 Pero ngayon, para sa kanilang mga anak, naging paksa ako ng isang kanta ng pangungutya; tunay nga, naging isang katatawanan ako sa kanila.
And now I am their song, yes, I am their by-word.
10 Kinasusuklaman nila ako at hindi lumalapit sa akin; hindi sila nag-aatubiling dumura sa aking mukha.
They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.
11 Dahil tinanggal ng Diyos ang lubid ng aking pana at pinahirapan ako, kaya sa harapan ko ay nawawala ang lahat ng pagpipigil sa sarili ng mga taong ito.
Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.
12 Sa aking kanang kamay naghimagsik ang magulong pulutong ng mga tao; itinaboy nila ako at itinambak laban sa akin ang kanilang punso ng paglusob.
Upon [my] right [hand] rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.
13 Sinisira nila ang aking landas; Itinutulak nila ang kapahamakan para sa akin, mga lalaki na walang sinumang makapipigil.
They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.
14 Sinasalakay nila ako tulad ng isang hukbo sa pamamagitan ng isang malaking butas sa pader ng lungsod; sa gitna ng pagkawasak gumulong sila sa akin.
They came [upon me] as a wide breaking in [of waters]: in the desolation they rolled themselves [upon me].
15 Nilukuban ako ng malaking takot; itinaboy ang aking karangalan na parang ng hangin; naglaho ang aking kasaganaan na parang isang ulap.
Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.
16 Ngayon ang buhay ko ay ibinubuhos mula sa akin. Hinawakan ako ng maraming araw ng pagdurusa.
And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.
17 Sa gabi sinasaksak ang aking mga buto sa loob ng aking katawan; ang mga sakit na nagpapahirap sa akin ay walang kapahingahan.
My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.
18 Hinablot ng malakas na pwersa ng Diyos ang aking kasuotan; binalutan ako nito tulad ng kwelyo ng aking tunika.
By the great force [of my disease] is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.
19 Inihagis niya ako sa putik; Naging tulad ako ng alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Umiiyak ako sa iyo, Diyos, pero hindi mo ako sinasagot; tumatayo ako pero tinitingnan mo lang ako.
I cry to thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me [not].
21 Nagbago ka na at naging malupit sa akin; sa kapangyarihan ng iyong kamay ay pinapahirapan mo ako.
Thou hast become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.
22 Itinaas mo ako sa hangin at dinulot na tangayin ako nito; tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride [upon it], and dissolvest my substance.
23 Dahil alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan, sa bahay na nakatadhana para sa lahat ng mga buhay na bagay.
For I know [that] thou wilt bring me [to] death, and [to] the house appointed for all living.
24 Pero, wala bang umaabot ng kaniyang kamay para humingi ng tulong kapag siya ay bumabagsak? Wala bang nasa kaguluhan na nagmakaawa para sa tulong?
Yet he will not stretch out [his] hand to the grave, though they cry in his destruction.
25 Hindi ba ako umiyak para sa kaniya na nasa kaguluhan? Hindi ba ako nagdalamhati para sa taong nangangailangan?
Did not I weep for him that was in trouble? was [not] my soul grieved for the poor?
26 Nang naghanap ako ng kabutihan, ang dumating ay kasamaan; nang ako ay naghintay para sa liwanag, sa halip ay dumating ang kadiliman.
When I looked for good, then evil came: and when I waited for light, there came darkness.
27 Naguguluhan ang aking puso at hindi nagpapahinga; mga araw ng dalamhati ang dumating sa akin.
My bowels boiled, and rested not: the days of affliction came upon me.
28 Patuloy na nangingitim ang aking balat hindi dahil sa araw; tumatayo ako sa kapulungan at humihingi ng tulong.
I went mourning without the sun: I stood up, [and] I cried in the congregation.
29 Ako ay kapatid ng asong gubat, isang kasama ng mga ostrich.
I am a brother to dragons, and a companion to owls.
30 Maitim ang aking balat at natutuklap; nasunog sa init ang aking mga buto.
My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.
31 Kaya ang aking alpa ay nakatono para sa mga kanta ng pagluluksa, ang aking plauta para sa pagkanta ng mga nananaghoy.
My harp also is [turned] to mourning, and my organ into the voice of them that weep.
