Job 30

1 Ngayon ang mga mas nakababata sa akin ay walang maidulot kundi pangungnutya sa akin - ang mga kabataang lalaking ito na ang mga ama ay gusto kong tanggihang magtrabaho katabi ng mga aso sa aking kawan.

“But now men who are younger than I am make fun of me— men whose fathers I greatly despised, with the result that I would not even have allowed them to help my dogs guard my sheep.

2 Tunay nga, ang lakas ng mga kamay ng kanilang mga ama - paano nito ako matutulungan - mga lalaki na kung saan ang lakas ng kanilang kaganapan sa gulang ay naglaho na?

They were men who were old and (weak/worn out); so (what could I gain from them working for me?/I would have gained nothing from them working for me.) [RHQ]

3 Sila ay mga payat dahil sa kahirapan at kagutuman, ngumangatngat sila sa tuyong lupa sa kadiliman ng ilang at kapanglawan.

They were very poor and hungry, with the result that they chewed on roots [at night] in dry and desolate places.

4 Namitas sila ng halaman ng soltwot at mga dahon ng palumpong; ang mga ugat ng puno ng tambo ang kanilang pagkain.

They pulled up plants in the desert [and ate them] and warmed themselves by [burning] the roots of broom trees.

5 Pinalayas sila mula sa mga tao na sumigaw sa kanila na parang isang tao na sinisigawan ang isang magnanakaw.

Everyone shouted at them as though they were thieves and expelled them [from their areas].

6 Kaya kinailangan nilang manirahan sa ilog lambak, sa mga lungga ng lupa at ng mga bato.

They were forced to live in caves in the hills, in holes in the ground, and in the sides of cliffs.

7 Sa mga palumpong, umungal sila tulad ng mga asno; sa ilalim ng mga palumpong nagtitipon-tipon sila.

In the bushes they howled [like animals because they were hungry], and they huddled together under thornbushes.

8 Sila ay mga inapo ng mga hangal; tunay nga, na walang kwentang mga tao; pinalayas sila sa lupain sa pamamagitan ng mga pamalo.

They were people without good sense, whose names no one knows; they have been expelled from the land [where they were born].

9 Pero ngayon, para sa kanilang mga anak, naging paksa ako ng isang kanta ng pangungutya; tunay nga, naging isang katatawanan ako sa kanila.

“And now their [children] sing songs to make fun of me. They tell jokes about me.

10 Kinasusuklaman nila ako at hindi lumalapit sa akin; hindi sila nag-aatubiling dumura sa aking mukha.

They are disgusted with me, and they [usually] stay away from me, [but when they see me, ] they are happy to spit in my face.

11 Dahil tinanggal ng Diyos ang lubid ng aking pana at pinahirapan ako, kaya sa harapan ko ay nawawala ang lahat ng pagpipigil sa sarili ng mga taong ito.

Because [it is as though] [MET] God has cut my bowstring, [he has caused me to be unable to defend myself, ] and he has humbled me, and my enemies have done to me whatever they wanted.

12 Sa aking kanang kamay naghimagsik ang magulong pulutong ng mga tao; itinaboy nila ako at itinambak laban sa akin ang kanilang punso ng paglusob.

(Gangs/Groups of violent youths) attack me and force me to run away; they prepare to destroy me.

13 Sinisira nila ang aking landas; Itinutulak nila ang kapahamakan para sa akin, mga lalaki na walang sinumang makapipigil.

They prevent me from escaping, and they [do] not [need] anyone to help them (OR, there is no one to help me).

14 Sinasalakay nila ako tulad ng isang hukbo sa pamamagitan ng isang malaking butas sa pader ng lungsod; sa gitna ng pagkawasak gumulong sila sa akin.

[It is as though I am a city wall and] [SIM] they have broken through the wall, and they have come crashing down on me.

15 Nilukuban ako ng malaking takot; itinaboy ang aking karangalan na parang ng hangin; naglaho ang aking kasaganaan na parang isang ulap.

I am very terrified; My dignity/honor has been taken away as though [SIM] [it has been] blown away by the wind, and my prosperity has disappeared like [SIM] clouds disappear.

16 Ngayon ang buhay ko ay ibinubuhos mula sa akin. Hinawakan ako ng maraming araw ng pagdurusa.

“And now I [SYN] am about to die [IDM]; I suffer every day.

17 Sa gabi sinasaksak ang aking mga buto sa loob ng aking katawan; ang mga sakit na nagpapahirap sa akin ay walang kapahingahan.

My bones ache during the night, and the pain that torments me never stops.

18 Hinablot ng malakas na pwersa ng Diyos ang aking kasuotan; binalutan ako nito tulad ng kwelyo ng aking tunika.

[It is as though God] seizes my clothes and chokes me with the collar of my coat.

19 Inihagis niya ako sa putik; Naging tulad ako ng alabok at mga abo.

He has thrown me into the mud; I am [not worth anything more than] dust and ashes.

20 Umiiyak ako sa iyo, Diyos, pero hindi mo ako sinasagot; tumatayo ako pero tinitingnan mo lang ako.

“I cry out to God, but he does not answer/help me; I stand up [and pray], but he does not pay any attention.

21 Nagbago ka na at naging malupit sa akin; sa kapangyarihan ng iyong kamay ay pinapahirapan mo ako.

He acts very cruelly toward me; with all of his power [MTY] he causes me to suffer.

22 Itinaas mo ako sa hangin at dinulot na tangayin ako nito; tinutunaw mo ako sa bagyo.

He [allows] the wind to lift me up and blow me away, and he tosses me up and down in a violent storm.

23 Dahil alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan, sa bahay na nakatadhana para sa lahat ng mga buhay na bagay.

I know that he will cause me to die, which is what happens to everyone [MTY] who is alive.

24 Pero, wala bang umaabot ng kaniyang kamay para humingi ng tulong kapag siya ay bumabagsak? Wala bang nasa kaguluhan na nagmakaawa para sa tulong?

“When people experience disasters, and they sit on a pile of ruins and cry out for help, others surely [RHQ] reach out their hand to help them.

25 Hindi ba ako umiyak para sa kaniya na nasa kaguluhan? Hindi ba ako nagdalamhati para sa taong nangangailangan?

[That is what I did previously]. I wept for people who were experiencing troubles, and I felt sorry for poor/needy people.

26 Nang naghanap ako ng kabutihan, ang dumating ay kasamaan; nang ako ay naghintay para sa liwanag, sa halip ay dumating ang kadiliman.

But when I expected good things [to happen to me], evil things happened; when I waited for light/happiness, all I experienced was darkness/unhappiness [MET].

27 Naguguluhan ang aking puso at hindi nagpapahinga; mga araw ng dalamhati ang dumating sa akin.

I am very distressed [IDM], all the time; I suffer every day.

28 Patuloy na nangingitim ang aking balat hindi dahil sa araw; tumatayo ako sa kapulungan at humihingi ng tulong.

I go about very discouraged; I stand up and plead for people to help me.

29 Ako ay kapatid ng asong gubat, isang kasama ng mga ostrich.

My wailing sounds as sad as [MET] the cries of jackals/foxes and ostriches.

30 Maitim ang aking balat at natutuklap; nasunog sa init ang aking mga buto.

My skin has become dark/black and is peeling off, and I have a fever [which causes my body to feel like it is] burning.

31 Kaya ang aking alpa ay nakatono para sa mga kanta ng pagluluksa, ang aking plauta para sa pagkanta ng mga nananaghoy.

Previously, I played joyful music on my harp and with my flute, but now I play only the sad music of those who mourn.”