Job 3
1 Pagkatapos nito, binuksan ni Job ang kaniyang bibig at isinumpa ang araw ng kapanganakan niya.
After this, opened Job his mouth, and cursed his day.
2 Sinabi niya,
So then Job began, and said:
3 “Sana napuksa na lang ang araw na ipinanganak ako, ang gabi na binalitang 'isang sanggol na lalaki ang ipinanganak.'
Perish, the day wherein I was born, and the night it was said, Lo! a manchild!
4 Sana napuno na lang ng kadiliman ang araw na iyon, huwag na sana itong maalala ng Diyos, o kaya sikatan pa ito ng araw.
That day, be it darkness, —Let not God enquire after it from above, May there shine upon it no clear beam:
5 Sana angkinin na lang ito ng kadiliman at ng anino ng kamatayan; balutan na lang ng madilim na ulap at ang lahat na nagpapadilim sa umaga ay gawing mas kalagim-lagim.
Let darkness and death-shade buy it back, May there settle down upon it a cloud, Let a day’s dark eclipse cause it terror:
6 At sa gabing iyon, hayaan na lang na makapal na kadiliman ang bumalot dito: huwag na itong hayaan na magalak sa mga araw ng taon, huwag na itong paabutin sa hustong bilang ng mga buwan.
That night, darkness take it, —May it not rejoice among the days of the year, Into the number of months, let it not enter.
7 Masdan mo, sana naging baog na lang ang gabing iyon, at walang masayang tinig ang narinig.
Lo! that night, be it barren, Let no joyous shouting enter therein:
8 Hayaan na lang na isumpa ang araw na iyon ng mga marunong gumising sa Leviatan.
Let day-cursers denounce it, Those skilled in rousing the dragon of the sky:
9 Hayaan na ang mga bituin sa hating-gabi ay magdilim. Hayaan na maghanap ng liwanag ang araw na iyon pero walang matagpuan, o kaya ang mga talukap ng mga mata ay huwag nang makakita ng bukang liwayway,
Darkened be the stars of its twilight, —Let it wait for light, and there be none, neither let it see the eyelashes of the dawn:
10 dahil hindi nito sinara ang pintuan ng sinapupunan ng aking ina, ni itinago ang kaguluhan mula sa aking mga mata.
Because it closed not the doors of the womb wherein I was, and so hid trouble from mine eyes.
11 Bakit hindi pa ako namatay noong ako ay lumabas sa sinapupunan? Bakit hindi ko pa isinuko ang aking espiritu noong ako ay ipinagbubuntis pa lang ng aking ina?
Wherefore, in the womb, did I not die? From the womb, come forth and cease to breathe?
12 Bakit pa ako kinandong sa kaniyang mga tuhod? O tinanggap ng kaniyang didbdib para ako ay makasuso?
For what reason, were there prepared for me—knees? and why—breasts, that I might suck?
13 Dapat sana tahimik na akong nakahiga ngayon, nakatulog na sana ako at namamahinga
Surely, at once, had I lain down, and been quiet, I had fallen asleep, then, had I been at rest:
14 kasama ng mga hari at taga-payo sa lupa, na nagtayo ng mga puntod para sa kanilang mga sarili na ngayon ay gumuho na.
With kings, and counselors of the earth, who had built them pyramids:
15 O kaya naman ay nakahiga na kasama ang mga prinsipe na minsan nang nagkaroon ng maraming ginto, na pinuno ang kanilang mga bahay ng pilak.
Or with rulers possessing, gold, —Who had filled their houses with silver:
16 O kaya, patay na ako nang ipinanganak, tulad ng mga sanggol na hindi na nasilayan ang liwanag.
Or that, like an untimely birth hidden away, I had not come into being, like infants that never saw light:
17 Sa lugar na iyon, ang mga masasama ay wala nang kaguluhan, at ang mga pagod ay nakakapagpahinga.
There, the lawless, cease from raging, and there the toil-worn are at rest:
18 Na kung saan ang mga bilanggo ay nagkakasundo, hindi na nila maririnig ang boses ng mga tagapamahala sa kanila.
At once are prisoners at peace, they hear not the voice of a driver:
19 Ang mga karaniwan at mga tanyag na tao ay naroroon, ang lingkod doon ay malaya mula sa kayang amo.
Small and great, there, they are, and, the slave, is free from his master.
20 Bakit pa ibinigay ang liwanag sa isang taong naghihirap, bakit pa ibinigay ang buhay sa taong ang kaluluwa ay puno ng pait;
Wherefore give, to the wretched, light? Or, life, to the embittered in soul?—
21 ang taong gusto nang mamatay pero hindi mamatay-matay, ang taong naghahanap ng kamatayan higit pa sa paghahanap ng kayamanan?
Who long for death, and it is not, And have digged for it, beyond hid treasures:
22 Bakit pa ibinigay ang liwanag sa isang taong lubos na masaya at nagagalak kung hinahanap naman niya ay libingan?
Who rejoice unto exultation, Are glad, when they can find the grave:
23 Bakit ibinibigay ang liwanag sa isang taong inililihim ang kaniyang pamamaraan, isang tao kung saan naglagay ang Diyos ng mga bakod?
To a man, whose way is concealed, And GOD hath straitly enclosed him?
24 Dahil mas nangyayari ang aking hikbi kaysa kumain; ang aking panaghoy ay ibinubuhos na parang tubig.
For, in the face of my food, my sighing, cometh in, and, poured out like the water, are my groans:
25 Dahil ang bagay na kinatatakutan ko ay dumating na sa akin; kung ano ang ikinatatakot ko ay narito na.
For, a dread, I dreaded, and it hath come upon me, and, that from which I shrank, hath overtaken me.
26 Wala akong kaginhawaan, katahimikan at kapahingahan bagkus ang dumating sa akin ay kabalisahan.
I was not careless, nor was I secure, nor had I settled down, —when there came—consternation!
