Job 29

1 Muling nagsalita si Job at sinabi,

Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:

2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,

¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días que Dios me guardaba,

3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.

Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,

Como fué en los días de mi mocedad, cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;

5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,

Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;

6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!

Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!

7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,

Cuando salía á la puerta á juicio, y en la plaza hacía preparar mi asiento,

8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.

Los mozos me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie;

9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.

Los príncipes detenían sus palabras, ponían la mano sobre su boca;

10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.

La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba á su paladar:

11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin

Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio:

12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.

Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.

La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.

14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.

Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; y mi toca era juicio.

15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.

Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.

A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:

17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.

Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.

18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.

Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.

Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, y en mis ramas permanecía el rocío.

20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;

Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se corroboraba en mi mano.

21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.

Oíanme, y esperaban; y callaban á mi consejo.

22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.

Tras mi palabra no replicaban, y mi razón destilaba sobre ellos.

23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.

Y esperábanme como á la lluvia, y abrían su boca [como] á la lluvia tardía.

24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.

Si me reía con ellos, no lo creían: y no abatían la luz de mi rostro.

25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.

Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.