Job 29

1 Muling nagsalita si Job at sinabi,

Job, poursuivant l’exposé de son thème, dit:

2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,

Ah! Que ne suis-je tel que j’étais aux temps passés, aux jours où Dieu me protégeait;

3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.

où son flambeau brillait sur ma tête, et où sa lumière me guidait dans les ténèbres;

4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,

tel que j’étais aux jours de mon automne, alors que l’amitié de Dieu s’étendait sur ma demeure;

5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,

que le Tout-Puissant était encore avec moi et que j’étais entouré de mes jeunes gens;

6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!

quand je baignais mes pieds dans la crème, et que le rocher ruisselait pour moi de flots d’huile!

7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,

Quand je me dirigeais vers la Porte, au seuil de la cité, et fixais mon siège sur la place publique,

8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.

les jeunes, en me voyant, se cachaient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.

Les grands retenaient leurs paroles et posaient la main sur la bouche.

10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.

La voix des seigneurs expirait sur leurs lèvres, et leur langue se collait à leur palais;

11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin

car l’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, et l’œil qui me voyait rendait témoignage pour moi.

12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.

C’Est que je sauvais le pauvre, criant au secours, et l’orphelin sans soutien.

13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.

La bénédiction du désespéré allait à moi, et je mettais de la joie au cœur de la veuve.

14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.

Je me revêtais d’équité comme d’une parure, mon esprit de justice était mon manteau et mon turban.

15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.

J’Étais les yeux de l’aveugle, j’étais les pieds du boiteux.

16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.

J’Étais un père pour les malheureux; la cause de l’inconnu, je l’étudiais à fond.

17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.

Je brisais la mâchoire du malfaiteur, et j’arrachais la proie d’entre ses dents.

18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.

Et je disais: "Je finirai avec mon nid; comme le phénix je vivrai de longs jours.

19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.

Ma racine sera en contact avec l’eau, la rosée se posera, la nuit, sur mon branchage.

20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;

Ma gloire se renouvellera sans cesse, et mon arc se rajeunira dans ma main."

21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.

Ils m’écoutaient, pleins d’attente; ils faisaient silence pour entendre mon avis.

22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.

Quand j’avais fini de parler, ils ne répliquaient pas, et mes discours s’épandaient sur eux.

23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.

Ils m’attendaient comme la pluie; ils ouvraient la bouche comme pour l’ondée printanière.

24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.

Je leur souriais et ils n’osaient y croire; jamais ils n’éteignaient le rayonnement de ma face.

25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.

Volontiers j’allais vers eux, m’asseyant à leur tête, et j’étais comme un roi dans son armée, comme quelqu’un: qui console des affligés.