Job 29
1 Muling nagsalita si Job at sinabi,
Job resumed speaking and said,
2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
“Oh, that I were as I was in the past months when God cared for me,
3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
when his lamp shined on my head, and when I walked through darkness by his light.
4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
Oh, that I were as I was in the ripeness of my days when the friendship of God was on my tent,
5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
when my way was covered with cream, and the rock poured out for me streams of oil!
7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
When I went out to the city gate, when I sat in my place in the city square,
8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
the young men saw me and kept their distance from me in respect, and the aged people rose and stood for me.
9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
The princes used to refrain from talking when I came; they would lay their hand on their mouths.
10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
The voices of the noblemen were hushed, and their tongue clung to the roof of their mouths.
11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
For after their ears heard me, they would then bless me; after their eyes saw me, they would then give witness to me and approve of me
12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
because I rescued the one who was poor when he cried out, and the one who had no father when he had no one to help him.
13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
The blessing of him who was about to perish came on me; I caused the widow's heart to sing for joy.
14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
I put on righteousness, and it clothed me; my justice was like a robe and a turban.
15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
I was eyes to blind people; I was feet to lame people.
16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
I was a father to needy people; I would examine the case even of one whom I did not know.
17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
I broke the jaws of the unrighteous man; I plucked the victim out from between his teeth.
18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
Then I said, 'I will die in my nest; I will multiply my days like the grains of sand.
19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
My roots are spread out to the waters, and dew lies all night on my branches.
20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
The honor in me is always fresh, and the bow of my strength is always new in my hand.'
21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
To me men listened; they waited for me; they stayed silent to hear my advice.
22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
After my words were done, they did not speak again; my speech dropped like water on them.
23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
They always waited for me as they waited for rain; they opened their mouth wide to drink in my words, as they would do for the latter rain.
24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
I smiled on them when they did not expect it; they did not reject the light of my face.
25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
I selected their way and sat as their chief; I lived like a king in his army, like one who comforts mourners.
