Job 29
1 Muling nagsalita si Job at sinabi,
And Job again took up his measure, and said,
2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
Oh that it were with me as in the months of old, as in the days, when, GOD, used to watch over me;
3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
When his lamp shone over my head, by whose light, I could go through darkness;
4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
As I was, in the days of my prime, when, the intimacy of GOD, was over my tent;
5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
While yet the Almighty was with me, round about me, were my young men;
6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
When my steps were bathed in milk, and, the rock, poured out beside me, rivulets of oil:
7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
When I went out to the gate unto the city, in the open place, made ready my seat,
8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
Young men saw me, and hid themselves, and, the aged, arose—they stood;
9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
Rulers, restrained speech, and, a hand, laid they on their mouth;
10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
The voice of nobles, was hushed, and their tongue to their palate, did cleave;
11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
When, the ear, heard, then it pronounced me happy, When, the eye, saw, then it bare me witness;
12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
Because I used to deliver the oppressed who was crying out for aid, the fatherless also, and him that had no helper;
13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
The blessing of him that was ready to perish, upon me was wont to descend, and, the heart of the widow, caused I to sing for joy;
14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
Righteousness, I put on, and it clothed me, Like a robe and turban, was my, justice;
15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
Eyes, became I to the, blind, and, feet to the lame, was, I!
16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
A father, was, I, to the needy, and, as for the cause which I knew not, I used to search it out;
17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
And I shivered the fangs of the perverse, —and, out of his teeth, I tare the prey.
18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
Then said I, Like a stem, shall I grow old, yea, as the sand, shall I multiply days:
19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
My root, is laid open to the waters, and, the dew, shall lodge for the night in my boughs;
20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
Mine honour, shall be young again with me, and, my bow, in my hand, be renewed.
21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
To me, men hearkened, and waited, and kept silence for my counsel;
22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
After I had spoken, they spake not again, and, upon them, used my speech to drop;
23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
And they waited, as for rain, for me, and, their mouths, they opened wide for the spring-rain;
24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
I laughed at them—they lost confidence, and, the light of my countenance, they suffered not to fail;
25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
I chose out their way, and sat chief, —and abode, as king, in an army, as one who, to mourners, giveth comfort.
