Job 29
1 Muling nagsalita si Job at sinabi,
And Job continued to take up his parable, and said,
2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
Who will give me back months like those which are past, days like those when God guarded me;
3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
When his lamp shone over my head, when by his light I could walk in darkness;
4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
As I was in the days of my abundance, when the confidence of God was upon my tent:
5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
When the Almighty was yet with me, when my servants stood round about me;
6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
When I bathed my steps in cream, and the rock poured out near me streamlets of oil!
7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
When I went out to the gate close by the city, when in the open place I established my seat:
8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
Young men saw me, and hid themselves; and the aged rose up, and remained standing;
9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
Princes stopped in the midst of [their] words, and laid their hand on their mouth:
10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
The voice of nobles was arrested, and their tongue cleaved to their palate.
11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
For the ear that heard me called me happy; and the eye that saw me bore witness for me;
12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
Because I delivered the poor that cried, and the fatherless, yea, that had none to help him.
13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
The blessing of him that was ready to perish came upon me; and the heart of the widow I caused to sing for joy.
14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
I took righteousness as my garment, and it clothed me: as a robe and a mitre was justice unto me.
15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
Eyes was I to the blind; and feet to the lame was I.
16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
A father was I to the needy; and the cause of him I knew not I used to investigate.
17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
And I broke the cutting-teeth of the wrong-doer, and out of his teeth I cast down his prey.
18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
And I said then, “In the midst of my nest shall I depart hence, and like the sand shall I have many days.
19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
My root will stand open for the water, and the dew will lodge on my boughs.
20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
My glory will ever be new with me, and my bow will acquire fresh strength in my hand.”
21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
Unto me men listened, and waited, and watched in silence for my counsel
22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
After my words they made no reply, and my speech dropped on them [like dew].
23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
And they waited for me as for the rain, and they opened wide their mouth as for the latter rain.
24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
I smiled on those that had lost their confidence; and the light of my countenance they never cast down.
25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
I chose their way for them, and I sat as chief, and dwelt as king in his army, as one that comforteth mourners.
