Job 29
1 Muling nagsalita si Job at sinabi,
And Job again took up the word and said,
2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!
3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.
4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;
5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;
6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.
7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,
8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;
9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;
10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.
11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;
12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.
13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.
14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.
15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.
16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.
17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.
18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;
19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,
20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.
21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.
22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;
23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.
24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.
25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...
