Job 29
1 Muling nagsalita si Job at sinabi,
Job again took up his parable, and said,
2 “O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
3 nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
4 O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
5 nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
7 Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
8 natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
9 Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
10 Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
11 Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
12 dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
13 Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
15 Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
I was eyes to the blind, and feet to the lame.
16 Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I did not know.
17 Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
18 Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
19 Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
20 Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
21 Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
22 Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
After my words they did not speak again. My speech fell on them.
23 Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
24 Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
I smiled on them when they had no confidence. They did not reject the light of my face.
25 Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
