< Job 10 >
1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.
My soul hath been weary of my life, I leave off my talking to myself, I speak in the bitterness of my soul.
2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.
I say unto God, 'Do not condemn me, Let me know why Thou dost strive [with] me.
3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?
Is it good for Thee that Thou dost oppress? That Thou despisest the labour of Thy hands, And on the counsel of the wicked hast shone?
4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?
Eyes of flesh hast Thou? As man seeth — seest Thou?
5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,
As the days of man [are] Thy days? Thy years as the days of a man?
6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,
That Thou inquirest for mine iniquity, And for my sin seekest?
7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?
For Thou knowest that I am not wicked, And there is no deliverer from Thy hand.
8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.
Thy hands have taken pains about me, And they make me together round about, And Thou swallowest me up!
9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?
Remember, I pray Thee, That as clay Thou hast made me, And unto dust Thou dost bring me back.
10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?
Dost Thou not as milk pour me out? And as cheese curdle me?
11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.
Skin and flesh Thou dost put on me, And with bones and sinews dost fence me.
12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.
Life and kindness Thou hast done with me. And Thy inspection hath preserved my spirit.
13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:
And these Thou hast laid up in Thy heart, I have known that this [is] with Thee.
14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.
If I sinned, then Thou hast observed me, And from mine iniquity dost not acquit me,
15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.
If I have done wickedly — woe to me, And righteously — I lift not up my head, Full of shame — then see my affliction,
16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.
And it riseth — as a lion Thou huntest me. And Thou turnest back — Thou shewest Thyself wonderful in me.
17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.
Thou renewest Thy witnesses against me, And dost multiply Thine anger with me, Changes and warfare [are] with me.
18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.
And why from the womb Hast Thou brought me forth? I expire, and the eye doth not see me.
19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.
As I had not been, I am, From the belly to the grave I am brought,
20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga
Are not my days few? Cease then, and put from me, And I brighten up a little,
21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,
Before I go, and return not, Unto a land of darkness and death-shade,
22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””
A land of obscurity as thick darkness, Death-shade — and no order, And the shining [is] as thick darkness.'