Job 10

1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.

My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.

I will say to God, Do not condemn me; show me why thou contendest with me.

3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?

[Is it] good to thee that thou shouldst oppress, that thou shouldst despise the work of thy hands, and shine upon the counsel of the wicked?

4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?

Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,

[Are] thy days as the days of man? [are] thy years as man's days,

6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,

That thou inquirest after my iniquity, and searchest after my sin?

7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?

Thou knowest that I am not wicked; and [there is] none that can deliver out of thy hand.

8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.

Thy hands have made me and fashioned me in all my parts; yet thou dost destroy me.

9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?

Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.

Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.

Thou hast granted me life and favor, and thy visitation hath preserved my spirit.

13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:

And these [things] hast thou hid in thy heart: I know that this [is] with thee.

14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.

If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from my iniquity.

15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.

If I be wicked, woe to me; and [if] I be righteous, [yet] will I not lift up my head. [I am] full of confusion; therefore see thou my affliction;

16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.

For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou showest thyself wonderful upon me.

17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.

Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thy indignation upon me; changes and war [are] against me.

18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.

Why then hast thou brought me forth from the womb? O that I had expired, and no eye had seen me!

19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.

I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga

[Are] not my days few? cease [then], [and] let me alone, that I may take comfort a little,

21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,

Before I go [whence] I shall not return, [even] to the land of darkness, and the shades of death;

22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””

A land of darkness, as darkness [itself]; [and] of the shades of death, without any order, and [where] the light [is] as darkness.