Job 10
1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.
My soul doth loathe my life, —I let loose my complaint, I speak, in the bitterness of my soul.
2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.
I say unto GOD, Do not hold me guilty, Let me know, on what account thou contendest with me!
3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?
Is it seemly in thee, that thou shouldst oppress? that thou shouldst despise the labour of thine own hand, when, upon the counsel of the lawless, thou hast shone?
4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?
Eyes of flesh, hast thou? or, as a mortal seeth, seest thou?
5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,
As the days of a mortal, are thy days? or, thy years, as the days of a man?
6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,
That thou shouldst seek for mine iniquity, and, for my sin, shouldst make search:
7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?
Though it is, within thine own knowledge, that I would not be lawless, and, none, out of thy hand, can deliver?
8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.
Thine own hands, shaped me, and made me, all in unison round about, and yet thou hast confounded me.
9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?
Remember, I pray thee, that, as clay, thou didst make me, and, unto dust, thou wilt cause me to return.
10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?
Didst thou not, like milk, pour me forth? and, as cheese, curdle me?
11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.
With skin and flesh, clothe me? and, with bones and sinews, interweave me?
12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.
Life and lovingkindness, thou didst bestow upon me, —and, thy watchful care, preserved my breath.
13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:
Yet, these things, thou didst hide in thy heart, I know that, this, hath been with thee!
14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.
If I have sinned, then couldst thou watch me, and, from mine iniquity, thou wouldst not acquit me:
15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.
If I have been lawless, alas for me! Or, if I am righteous, I will not lift up my head, Surfeited with shame, look thou then on my humiliation.
16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.
When it is lifted up, like a howling lion, thou dost hunt me, Then again thou dost shew thyself marvellous against me.
17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.
Thou renewest thy witnesses before me, and dost increase thy vexation with me, Relays—yea an army, is with me.
18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.
Wherefore then, from the womb, didst thou bring me forth? I might have breathed my last, and, no eye, have seen me.
19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.
As though I had not been, should I have become, —from the womb to the grave, might I have been borne.
20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga
Are not my days, few?—then forbear, and set me aside, that I may brighten up for a little;
21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,
Before I go, and not return, unto a land of darkness and death-shade:
22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””
A land of obscurity, like thick darkness, of death-shade and disorder, and which shineth like thick darkness.
