Job 10

1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.

My soul is weary of my life; I will give free course to my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.

2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.

I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou contendest with me.

3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?

Is it good unto thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thine hands, and shine upon the counsel of the wicked?

4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?

Hast thou eyes of flesh, or seest thou as man seeth?

5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,

Are thy days as the days of man, or thy years as man’s days,

6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,

That thou inquirest after mine iniquity, and searchest after my sin,

7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?

Although thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thine hand?

8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.

Thine hands have framed me and fashioned me together round about; yet thou dost destroy me.

9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?

Remember, I beseech thee, that thou hast fashioned me as clay; and wilt thou bring me into dust again?

10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?

Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.

Thou hast clothed me with skin and flesh, and knit me together with bones and sinews.

12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.

Thou hast granted me life and favour, and thy visitation hath preserved my spirit.

13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:

Yet these things thou didst hide in thine heart; I know that this is with thee:

14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.

If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from mine iniquity.

15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.

If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet shall I not lift up my head; being filled with ignominy and looking upon mine affliction.

16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.

And if [my head] exalt itself, thou huntest me as a lion: and again thou shewest thyself marvelous upon me.

17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.

Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thine indignation upon me; changes and warfare are with me.

18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.

Wherefore then hast thou brought me forth out of the womb? I had given up the ghost, and no eye had seen me.

19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.

I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga

Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,

21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,

Before I go whence I shall not return, [even] to the land of darkness and of the shadow of death;

22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””

A land of thick darkness, as darkness [itself]; [a land] of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.