< Job 10 >
1 Napapagod ako sa aking buhay; magbibigay ako ng malayang pagpapahayag sa aking hinaing; magsasalita ako sa kapaitan ng aking kaluluwa.
I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
2 Sasabihin ko sa Diyos, huwag mo akong basta isumpa; ipakita mo kung bakit mo ako inaakusahan.
I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!
3 Makakabuti ba para sa iyo na ako ay iyong apihin, na kasuklaman ang mga gawa ng iyong mga kamay habang ikaw ay nakangiti sa mga plano ng masasama?
Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?
4 Mayroon ka bang mga mata? Nakakakita ka ba kagaya ng nakikita ng tao?
Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?
5 Ang mga araw mo ba ay kagaya ng mga araw ng sangkatauhan o ang mga taon mo ba ay kagaya ng mga taon ng mga tao,
Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,
6 na nag-uusisa sa aking mga kasamaan at nagsasaliksik ng aking mga kasalanan,
That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,
7 kahit na alam mong wala akong kasalanan at walang sinumang makakasagip sa akin mula sa iyong mga kamay?
Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?
8 Ang iyong mga kamay ang nagbalangkas at humubog sa akin, pero sinisira mo ako.
Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?
9 Alalahanin mo, nagsusumamo ako sa iyo, na hinubog mo ako gaya ng putik; ibabalik mo ba muli ako sa alabok?
O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?
10 Hindi ba't ibinuhos mo ako na parang gatas at binuo mo ako na parang keso?
Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;
11 Binihisan mo ako ng balat at laman at hinabi mo akong magkakasama ng mga buto at mga litid.
With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;
12 Pinagkalooban mo ako ng buhay at katapatan sa tipan; ang tulong mo ang nagbantay sa aking espiritu.
Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:
13 Gayon man itinago mo ang mga bagay na ito sa iyong puso—alam ko ito ang iyong iniisip:
Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.
14 na kung ako ay nagkasala, napapansin mo ito; Hindi mo ako ipapawalang-sala sa aking mga kasamaan.
If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.
15 Kung ako ay masama, sumpain ako; kahit ako ay matuwid, hindi ko maaring itaas ang aking ulo, yamang puno ako nang kahihiyan at pinagmamasdan ang sarili kong paghihirap.
If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.
16 Kung titingala ang aking ulo, hinuhuli mo ako tulad ng isang leon; muli mong ipinapakita sa akin na ikaw ay makapangyarihan.
If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.
17 Nagdadala ka ng mga bagong saksi laban sa akin at dinadagdagan mo ang iyong galit sa akin; sinasalakay mo ako ng mga bagong hukbo.
Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.
18 Bakit, kung gayon, inilabas mo ako mula sa sinapupunan? Sana ay isinuko ko na ang aking espiritu para wala ng mata ang nakakita sa akin kailanman.
Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;
19 hindi na sana ako nabuhay; binitbit na sana ako mula sa sinapupunan diretso sa libingan.
I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.
20 Hindi ba kaunti na lang ang aking mga araw? Kung gayon ay tapusin na, hayaan akong mag-isa, para magkaroon naman ako ng kaunting pahinga
Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,
21 bago ako pumunta kung saan hindi na ako makakabalik, sa lupain ng kadiliman at sa anino ng kamatayan,
Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,
22 ang lupain na kasing-dilim ng hatinggabi, sa lupain ng anino ng kamatayan, walang kahit anong kaayusan, kung saan ang liwanag ay kagaya ng hatinggabi.””
The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.